Κουκουλοφόροι
Τα πικρά φρούτα του Δεκέμβρη
- Tου Νικου Κωνστανταρα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 28/6/2009
Σκληραίνει η ελληνική κοινωνία. Η κυβέρνηση και η δικαστική εξουσία ανακοινώνουν σκληρά μέτρα για την επιβολή της δημόσιας ασφάλειας και για τον έλεγχο της μετανάστευσης. Η πολιτική αντιπαράθεση -πάντα ζωηρή- έχει γίνει ακόμη πιο σκληρή: σε μια εποχή που είναι φανερό ότι μόνο η συναίνεση και οι ριζοσπαστικές λύσεις μπορούν να άρουν τα αδιέξοδα της χώρας στην οικονομία και τη δημόσια διοίκηση, τα κόμματα εμμένουν σε αποτυχημένες πολιτικές και στείρες αντιπαραθέσεις. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, μια νέα χούφτα «ανταρτών πόλεως» αποθρασύνθηκε και απειλεί ολόκληρη την κοινωνία με αιματοκύλισμα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί το παραλήρημα μεγαλείου τους, αλλά και αυτοί συμβάλλουν στη σκλήρυνση των αντιπαραθέσεων και στην αίσθηση ανασφάλειας.
Τώρα γευόμαστε τα πικρά φρούτα του Δεκέμβρη. Η χρόνια αδράνεια των κυβερνητικών και κρατικών αρχών σε πολλά σημαντικά ζητήματα προκάλεσε μια αντίδραση που θα απειλήσει πολύτιμα κεκτημένα και θα υπονομεύσει την ποιότητα της κοινωνίας μας. Η μακρόχρονη εθελοτυφλία στο θέμα των «κουκουλοφόρων», η έλλειψη ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής και η αποδιοργάνωση της αστυνομίας, δημιούργησαν μια ανώμαλη κατάσταση και οδήγησαν στην απαίτηση για την επιβολή «μέτρων». Από την υπερβολική χαλάρωση οδηγούμαστε σε μια σκλήρυνση με απρόβλεπτες συνέπειες.
Οι συνθήκες είναι ιδανικές για τέτοια στροφή. Η κυβέρνηση είναι αποδυναμωμένη, με ισχνή πλειοψηφία μίας μόνο έδρας στη Βουλή και με οπαδούς που έδειξαν εντόνως τη δυσθυμία τους στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Εχασε ψήφους στο ακροδεξιό ΛΑΟΣ το οποίο ήταν το μόνο κόμμα που έθιγε -με τις αναμενόμενες και λαϊκίστικες απλουστεύσεις- το θέμα της δημόσιας ασφάλειας και της μετανάστευσης. Επειδή δεν μπορεί να κάνει πολλά να βελτιώσει τις οικονομικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, η κυβέρνηση έσπευσε να υιοθετήσει τα πιο ακραία μέτρα στο θέμα της μετανάστευσης (ή να δηλώσει ότι τα υιοθετεί). Ανάμεσα σε αυτά: όποιος μετανάστης (νόμιμος ή μη) διωχθεί ποινικά θα απελαύνεται, πριν η υπόθεση τελεσιδικήσει. Παρ’ όλες τις διαμαρτυρίες δικηγορικών συλλόγων και άλλων οργανώσεων, το μέτρο ψηφίστηκε. Επειδή είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι η κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει τι κάνει, μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι επιλέγει να αδικήσει ανθρώπους με μοναδικό στόχο να φανεί ισχυρή, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Οποτε και αν καταργηθεί αυτή η διάταξη (και δεν θα είναι σύντομα, αν κρίνουμε από το παρελθόν), θα έχει ήδη καταστρέψει πολλές ζωές. Αυτή τη μεταναστευτική πολιτική θέλουμε; Θα κοιμόμαστε καλύτερα όταν κρατικοί λειτουργοί θα εφαρμόζουν άδικους νόμους εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων;
Στην προσπάθεια αντιμετώπισης της βίας των αντιεξουσιαστών, η κυβέρνηση αποφάσισε να χρησιμοποιεί ηλεκτρονικά μέσα παρακολούθησης, να δημιουργήσει τράπεζα DΝΑ, και να σκληρύνει την τιμωρία για όσους διαπράττουν έγκλημα, φορώντας κουκούλα. Την ίδια ώρα, κατόπιν ερωτήσεως της Αστυνομίας, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γιώργος Σανιδάς, γνωμοδότησε ότι δεν υπάρχει κανένας φραγμός στη χρήση όπλων και χειροβομβίδων κρότου-λάμψης από αστυνομικούς και ειδικούς φρουρούς όταν αντιμετωπίζουν ένοπλη επίθεση. Αν απαγορευόταν η χρήση μέτρων αποτροπής, «ποιος ο λόγος ύπαρξης και λειτουργίας της Αστυνομίας» ρώτησε ο κ. Σανιδάς. Ηταν μια ευθεία αναφορά στα γεγονότα του Δεκέμβρη, όταν η Αστυνομία αναγκάστηκε να κάνει στην άκρη και να παρακολουθήσει την πυρπόληση του κέντρου της Αθήνας. Η ηλεκτρονική παρακολούθηση, οι τράπεζες DΝΑ, η χρήση επικίνδυνων όπλων από τις Αρχές ήταν πάντα θέματα ζωηρής συζήτησης. Η δικαιολογημένη ευαισθησία για τις προσωπικές ελευθερίες προστάτευε κοινωνικά κεκτημένα. Αλλά οι υπερβολικές ευαισθησίες, μαζί με την κρατική αδράνεια σε πολλούς τομείς, δημιούργησαν την επικίνδυνη «αγανάκτηση» που οδηγεί στην απαίτηση «σκληρών» μέτρων. Τώρα ποιος μπορεί να μας προστατέψει από την εκδικητική υπερβολή των αρχών;
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι δεν πρέπει να περιφρουρηθεί η δημόσια τάξη. Αλλά η ανάγκη αυτή δεν πρέπει να είναι προϊόν πανικού, οργής ή πολιτικού κυνισμού. Οταν το κράτος αδικεί, ευτελίζεται η έννοια της δίκαιης κοινωνίας και ενθαρρύνεται η αυτοδικία. Οταν αδικείται ένας, όλοι γινόμαστε άδικοι. Και, τότε, όλοι κινδυνεύουμε.
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )Στοχασμοί για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου
- Οσο παράδοξο κι αν ακουστεί, αν ζούσε σήμερα ο Εντμουντ Μπερκ πιθανόν να είχε συμφωνήσει, καταρχήν, με όσους κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας τον περασμένο Δεκέμβριο. Ποιος είναι ο Εντμουντ Μπερκ; Ιρλανδικής καταγωγής πολιτικός και στοχαστής που έζησε από το 1729 έως το 1797. Εχει περάσει στην ιστορία των πολιτικών ιδεών ως ο θεωρητικός του συντηρητισμού, ήταν όμως κι ένας από τους πλέον αυστηρούς κριτικούς του. Ο Μπερκ έχασε την έδρα του στη Βουλή των Κοινοτήτων όταν κατέκρινε τη βρετανική κυβέρνηση των Τόρις, θεωρώντας ότι με την άκαμπτη και αυταρχική πολιτική της προκάλεσε την Αμερικανική Επανάσταση. Πίστευε ότι εκεί που είχε πάει το πράγμα, η Μεγάλη Βρετανία όφειλε να παραχωρήσει την ανεξαρτησία στην Αμερική. Οπως πίστευε ότι μπορούσε όλο αυτό να είχε αποφευχθεί. Πώς; Με μεταρρυθμίσεις και παραχωρήσεις, οι οποίες, εφόσον πραγματοποιούνταν στο σωστό χρονικό σημείο, θα έδιναν τις απαραίτητες ανάσες προκειμένου να μην επέλθει τέτοια ριζική ανατροπή.
- Ο Μπερκ δεν ήταν φίλος των επαναστάσεων, όμως ήταν πολέμιος της δουλείας, ενώ πίστευε σε μεγαλύτερες ελευθερίες για τους Ινδούς υπηκόους. Γενικά, υπήρξε υπέρμαχος ιδεών που ήταν ελάχιστα δημοφιλείς στην εποχή του και στη χώρα του. Η απόλυτη αποξένωσή του ήλθε το 1790, όταν δημοσίευσε τους περίφημους «Στοχασμούς πάνω στη Γαλλική Επανάσταση», μέσα από τους οποίους εξέφραζε την αντίθεσή του στους σκοπούς των Ιακωβίνων: την κατάργηση της μοναρχίας, της θρησκείας, της ιδιωτικής περιουσίας κτλ. Ηταν αυτού του τύπου οι ριζοσπαστισμοί που, κατά τον Μπερκ, οδηγούσαν στις ακρότητες και από εκεί σε μια νέου είδους τυραννία. Θα πρέπει να χαμογελούσε με νόημα όταν το 1794 η Τρομοκρατία του Ροβεσπιέρου έπαιρνε κεφάλια, όμως δεν έζησε αρκετά για να δει ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν κάτι πολύ περισσότερο από τη γκιλοτίνα – κι όχι μόνο για τη Γαλλία αλλά και για ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.
- Οι φιλελεύθεροι φίλοι του, πάντως, τον απομόνωσαν κι ας τους φώναζε ότι το 1789 ουδεμία σχέση είχε με την Αγγλική Επανάσταση του 1688, όπως ισχυρίζονταν εκείνοι, διότι, στην ουσία, το αγγλικό 1688 δεν ήταν επανάσταση αλλά μια σειρά δραστικών μεταρρυθμίσεων που οδήγησαν σταδιακά στην αποκατάσταση της τάξης. «Είμαι ένας φιλόσοφος της πράξης», έλεγε, εννοώντας ότι ήταν ένας πραγματιστής που πίστευε ότι οι αφηρημένες ιδέες και αρχές δεν έχουν θέση στην πολιτική.
- «Οταν τα παιδιά σου ζητάνε ψωμί, δεν είναι δυνατόν να τους πετάς πέτρες», είχε πει οργισμένος στη Βουλή των Κοινοτήτων. Η ειρωνεία είναι ότι αν έβλεπε σήμερα «τα παιδιά να πετάνε πέτρες», όσο κι αν τα κοιτούσε με απαξίωση, η οργή του μάλλον θα στρεφόταν εναντίον του συστήματος, που άφησε να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα. Βεβαίως, μπορεί τα συγκεκριμένα «παιδιά» να μη βλέπουν με καλό μάτι τυχόν μεταρρυθμίσεις, αυτό όμως που όφειλε να πράξει η Πολιτεία συνολικά, να μεταβάλει βασικές πτυχές της εγχώριας πολιτικής και κοινωνικής συνθήκης (από τη διαφθορά έως την παιδεία και την οικονομία), δεν το έπραξε. Ποιοι κερδίζουν απ’ το χάος; Τα ακραία στοιχεία που φοβόταν ο κύριος Μπερκ: οι κουκουλοφόροι και οι ακροδεξιοί. Αμφότεροι φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση την κυβέρνηση. Ας πρόσεχε.
- Tου Ηλια Μαγκλινη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 20/03/2009
Μέτρα κατά των «κουκουλοφόρων»
Του Ευριπίδη Αντωνίου*, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 20/03/2009
Πολλά δεινά έχουν προκαλέσει στο κοινωνικό σύνολο οι τελευταίες συχνές έκνομες ενέργειες των «κουκουλοφόρων». Οι ειρηνικές διαδηλώσεις των πολιτών τίθενται εν κινδύνω, η κοινωνική ευταξία διαταράσσεται, οι περιουσίες καταστρέφονται, τα εμπορικά καταστήματα πλήττονται και γενικώς τα οικονομικά προβλήματα του τόπου επιτείνονται. Η πράξη της συγκάλυψης και η αλλοίωση γενικώς των χαρακτηριστικών του προσώπου προσλαμβάνει έντονη κοινωνική απαξία στις ημέρες μας. Ιδιον της δημοκρατίας είναι η πολυφωνία. Προάγει η πολυφωνία τα προς επίλυση θέματα. Οι θέσεις όμως όλων αυτών που θέλουν να συμβάλουν στον κοινωνικό διάλογο, πρέπει να είναι επώνυμες και οι ενέργειές τους να κινούνται μέσα στο πλαίσιο του Συντάγματος και των νόμων του κράτους. Εναντι των παρανομούντων και έναντι κάθε μορφής πρωτοφανούς βίας, η πολιτεία έχει υποχρέωση να λαμβάνει μέτρα που να εξασφαλίζουν την κοινωνική ευταξία. Προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται και οι τελευταίες εξαγγελίες του νέου υπουργού Δικαιοσύνης. Πολύς λόγος γίνεται στην Ευρώπη ως προς το εάν η κάλυψη ή αλλοίωση των φυσικών χαρακτηριστικών του ατόμου (κουκούλα), πρέπει να αποτελεί ιδιώνυμο αδίκημα, ήτοι να τιμωρείται αυτή και μόνη η αλλοίωση των φυσικών χαρακτηριστικών του ατόμου ή να θεωρείται αυτή ως επιβαρυντική περίπτωση, όταν διαπράττεται κάποια ποινικώς κολάσιμη πράξη. Η επιλογή της πρώτης άποψης, ανεξαρτήτως της αντισυνταγματατικότητάς της, που υποστηρίζεται από πολλούς, πρέπει να αποκλειστεί, διότι θα γίνεται εκμετάλλευση εκ μέρους όλων αυτών που θέλουν να διαταράσσουν κάθε ειρηνική διαμαρτυρία. Η επιλογή της δεύτερης άποψης κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Οι επιβαρυντικές περιπτώσεις δεν είναι άγνωστες στη σφαίρα του ποινικού δικαίου και έχουν αναμφισβήτητα την αξία τους, αξία η οποία δεν αμφισβητείται in abstractro. Εάν το συγκεκριμένο αδίκημα πρέπει να τιμωρείται και με κάποια επιβαρυντική περίπτωση αυτό εξαρτάται από τη φύση του αδικήματος και την απαξία της συγκεκριμένης επιβαρυντικής περίπτωσης και η κάλυψη ή αλλοίωση των φυσικών χαρακτηριστικών αυτών που διαπράττουν ποινικά αδικήματα έχει την απαξία του υγιούς σκεπτόμενου κοινωνικού συνόλου. Η συγκεκριμένη επιβαρυντική περίπτωση θα βοηθήσει και στην πρόληψη των αδικημάτων και στην καταστολή αυτών, εφόσον βέβαια θα συνοδεύεται και από τη σύλληψη του παραβάτη. Η πολιτεία έχει αναμφισβήτητα ιδιαίτερο καθήκον να προστατεύει γενικώς τα όργανά της, που ενεργούν προς πραγμάτωση των σκοπών της δημόσιας τάξης. Ολοι, τον τελευταίο καιρό, έχουμε αντίληψη των προπηλακισμών κατά αστυνομικών οργάνων που λαμβάνουν χώρα από παρανομούντες ανωνύμους. Ολοι οι δημόσιοι λειτουργοί ή υπάλληλοι που δεν θέλουν ενδεχομένως να εμπλακούν στη διαδικασία των μηνύσεων ή δεν έχουν στοιχεία της ταυτότητας των ανωνύμων, πρέπει να προστατευτούν με την εξ επαγγέλματος δίωξη του αδικήματος της εξυβρίσεως δημοσίου λειτουργού ή υπαλλήλου κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, που διαπράττεται εκ μέρους «των κουκουλοφόρων». Σε κάθε θέση υπάρχει και ο αντίλογος, ίδιον της δημοκρατίας και του πλουραλισμού. Μέσα από τον διάλογο στα αρμόδια όργανα και την επιχειρηματολογία των ειδικών, ας προκριθεί η πιο σωστή λύση.
* Ο κ. Ευριπίδης Αντωνίου είναι αντιπρόεδρος Αρείου Πάγου ε.τ.
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )«Μπάχαλοι» με κουκούλες σπέρνουν τον τρόμο στα ΑΕΙ
«Το πανηγυράκι τέλειωσε». Οσοι το άκουσαν προχθές στο «Κωστής Παλαμάς» του Πανεπιστημίου Αθηνών τρόμαξαν, όχι από τα λόγια αλλά από την εμφάνιση των περίπου 20 νεαρών με τις κουκούλες. Βλέπετε, οι περισσότεροι («όλοι» σύμφωνα με αυτόπτη) κρατούσαν πιστόλια κρότου τα οποία δεν ξεχωρίζουν από τα κοινά. Οι κουκούλες στο πρόσωπο, τα ρόπαλα και οι σιδερογροθιές επέτειναν αυτό που εδώ και δύο μήνες επιδιώκει η συγκεκριμένη ομάδα: Τον τρόμο.
Πέμπτη βράδυ, 29 Ιανουαρίου 2009, στην οδό Τζαβέλλα στα Εξάρχεια: «Δρίτσα;». Ο πρόεδρος του συλλόγου των φοιτητών της Ιατρικής Αθήνας, Σπύρος Δρίτσας, γύρισε το κεφάλι του. Είδε επτά – οκτώ νεαρούς να τρέχουν προς το μέρος του. Δεν φορούσαν κουκούλες. Τέτοια άνεση. Ο Σπύρος Δρίτσας δέχτηκε άγρια χτυπήματα με σιδερογροθιές στο σώμα του. Ευτυχώς η Τζαβέλλα είχε κόσμο και ο φοιτητής ξέφυγε από τις σιδερογροθιές σχετικά εύκολα.
Παρασκευή μεσημέρι, 5 Δεκεμβρίου 2008, Νομική Θεσσαλονίκης. Στο αμφιθέατρο φιλοξενείται στο πλαίσιο του μαθήματος, ο διευθυντής των φυλακών Διαβατών. Είκοσι νεαροί με κουκούλες διακόπτουν το μάθημα και τον στέλνουν βαριά τραυματισμένο στο νοσοκομείο.
Πέμπτη μεσημέρι, 27 Νοεμβρίου 2008, Χημείο Αθήνας. Ο πρόεδρος του παιδαγωγικού τμήματος, ψυχίατρος Γιάννης Παπαδάτος, βρίσκεται στο βήμα στο πλαίσιο ημερίδας. Είκοσι νεαροί με κουκούλες τραυματίζουν σοβαρά τον ψυχίατρο και ελαφρότερα συνάδελφό του, καθηγήτρια αρχαιολογίας.
Στις αρχές Ιανουαρίου έξω από το ΕΜΠ περίπου 20 κουκουλοφόροι τραυματίζουν σοβαρά φοιτητή, στέλεχος των ΕΑΑΚ.
Στις 3 Φεβρουαρίου μια μεγάλη διαδήλωση ξεκινά από το Πολυτεχνείο. Συμμετέχουν το ΝΑΡ (που τη διοργάνωσε) αλλά παίρνουν μέρος (είτε με την παρουσία τους είτε με ανακοινώσεις) και μέλη αναρχικών κινήσεων, πιθανόν και του «Δικτύου». (Χαρακτηριστική η ανακοίνωση από γνωστή ομάδα αναρχικών). Η πορεία καταλήγει σε συγκεκριμένο σημείο των Εξαρχείων (αναρωτήθηκε άραγε η ΕΛ.ΑΣ. γιατί;) καταγγέλλοντας τη δράση των συγκεκριμένων κουκουλοφόρων.
Ανθρωποι του λεγόμενου «Χώρου» γνωρίζουν ποιοι είναι. Τους πρωτοείδαν δύο – τρία χρόνια πριν, στα φοιτητικά πάρτι της ΚΝΕ και μετά των ΕΑΑΚ (ΝΑΡ) σε διάφορες σχολές της Αθήνας. Ηταν περίπου όσοι και σήμερα. Ο στόχος τους ήταν τότε διαφορετικός: το μπάχαλο και ο εκφοβισμός. Διέλυαν τα πάρτι και προκαλούσαν τους φοιτητές.
Σήμερα ο στόχος τους είναι προσωποποιημένος. Τον καθηγητή Γιάννη Πανούση τον περίμεναν και την προηγούμενη μέρα (Τετάρτη) στην εκδήλωση για την επανένταξη των αποφυλακισθέντων. Σε «κείμενο- προκήρυξη» που άφησαν μετά την επίδειξη βαρβαρότητας, χρησιμοποιούνται φράσεις που υποδηλώνουν ότι κάποιος ή κάποιοι είχαν παρακολουθήσει τις ομιλίες.
«Εδώ είσαι;» είπαν στον Γ. Πανούση, τελειώνοντας τη φράση τους με βρισιές. Αφού κλείδωσαν κάποιους από τους συμμετέχοντες σε διπλανή αίθουσα υποχρέωσαν τους υπόλοιπους να ξαπλώσουν στο πάτωμα και όρμησαν στον Γιάννη Πανούση.
- Οι «μπάχαλοι»
Οι «μπάχαλοι» δεν είναι καινούργιο φαινόμενο στα ελληνικά πανεπιστήμια. Περίπου από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, αλλά και μέχρι το 2000 – 2001 η αριθμητική τους δύναμη παρέμενε σταθερή και πάντως δυσανάλογη με την εξουσία που ασκούσαν εντός των πανεπιστημίων – η οποία οφειλόταν στην περίπου στρατιωτικά συντεταγμένη δράση τους. Παίρνοντας κάλπες, κλειδώνοντας πρυτάνεις και καθηγητές στα γραφεία τους, καταστρέφοντας και πλιατσικολογώντας, επέβαλαν τον φόβο και επιβλήθηκαν σε δικούς τους (ή άλλων) αντιπάλους.
Από το 2002 – 2003 αναδείχθηκε και η όσμωση των συγκεκριμένων ομάδων με χούλιγκαν. Χαρακτηριστικότερη η περίπτωση με χούλιγκαν του Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη, στους οποίους προσεφέρθη το πανεπιστημιακό άσυλο λόγω της γειτνίασης με το Καυταντζόγλειο στάδιο.
Αυτή η όσμωση τελικά διαμόρφωσε και ένα πρωτοεμφανιζόμενο στο ελληνικό πανεπιστήμιο πρόσωπο ωμής βίας. Οι μάχες με τα χέρια ή με τα «παραδοσιακά» κοντάρια των φοιτητικών πανό γρήγορα παραμερίστηκαν από τις σιδερογροθιές. Οπως λέει χαρακτηριστικά πανεπιστημιακός, δεν είναι θέμα χρόνου αλλά θέμα εκατοστών να δούμε νεκρό. Αν η σιδερογροθιά βρει αυχένα ή κρόταφο τότε…
Τα τελευταία χρόνια, οι «μπάχαλοι» ή «μπαχαλάκηδες» καταφέρνουν να εδραιωθούν στα αμφιθέατρα και να διαλύουν συνελεύσεις, και πάλι όχι λόγω αριθμού αλλά (και) επειδή γίνονται αποδεκτοί από μεγάλα κομμάτια του πανεπιστημιακού χώρου. Νόμισαν ότι θα τους χρησιμοποιούσαν αλλά αποδείχθηκε το αντίθετο.
Οι «μπάχαλοι» είναι ομάδες χωρίς εσωτερικούς κανόνες λειτουργίας και γι’ αυτό πολύ σύντομα μετατράπηκαν σε ομάδες (αγέλες) όπου ο κανόνας είναι οι ακραίες διακρίσεις ανάμεσά τους: Η ιεραρχία είναι αποτέλεσμα αυτών των διακρίσεων κι έτσι ο φανατικότερος ή ο βιαιότερος ή ο παλαιότερος επιβάλλεται στους υπόλοιπους.
Σύμφωνα με εμπειρικούς υπολογισμούς, περισσότεροι από 4.000 «μπάχαλοι» δρουν σήμερα στα ελληνικά ΑΕΙ – αριθμός υπερδεκαπλάσιος από αυτόν που καταγράφηκε πριν από περίπου δέκα χρόνια.
Ο «πολιτικός» τους λόγος γίνεται όλο και πιο παραληρηματικός, ιδίως όσο εξασφαλίζουν το ακαταδίωκτο. Μια μικροαστική «ιδεολογία» ατιμωρησίας επανέρχεται από τις δύο πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, το ίδιο βαθιά απολίτικη, και -πάλι- χρησιμοποιείται για να επιβάλει την ακινησία.
Αυτού του τύπου η νέα ριζοσπαστικοποίηση στον φοιτητικό χώρο σχεδόν επιβάλλει τον «νόμο» της χωρίς αντίπαλο. Οι βανδαλισμοί είναι σχεδόν πάντα η σφραγίδα τους για την οποία ουδέποτε ένιωσαν (εντός ή εκτός ΑΕΙ) την παραμικρή υποχρέωση εξήγησης. Ο μικροαστικός αντικρατισμός σε νέα «υπερεπαναστατική» εκδοχή. Σε κλίμα γενικότερης ανομίας και περίπου φοβικής ανοχής.
- Το νέο «κύμα»
Από αυτό το ρεύμα των «μπάχαλων» θεωρείται βέβαιο πως ξεπήδησε το ακόμη πιο ακραίο φαινόμενο των νεαρών που καταγράφηκε μεν πριν από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις πρωταγωνίστησε σ’ αυτά και σαφέστατα αποθρασύνθηκε ύστερα από αυτά.
Τα μέλη της ομάδας αυτής στην Αθήνα περιγράφονται ως ηλικίας από 20 – 23 χρόνων και αν και «φωτογραφίζονται» ότι προέρχονται από σχολές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, τελευταία έκαναν την εμφάνιση παρόμοιες ομάδες σε άλλες σχολές και πόλεις. (Αναφέρεται σχετικά ομάδα σε μεγάλη πόλη της περιφέρειας, όπου απαραίτητη προϋπόθεση ένταξης είναι η σπουδή σε πολεμική τέχνη)!
Αν και η έδρα τους εντοπίζεται στα Εξάρχεια, δεν είναι οι παραδοσιακοί «Εξαρχειώτες». Δεν προήλθαν από το κλίμα της περιοχής, το αντίθετο. Η δράση τους στα γεγονότα του Δεκεμβρίου ήταν τέτοια που προκάλεσε την έντονη αντίδραση των παραδοσιακών των Εξαρχείων: «Είναι εντελώς αδύνατη οποιαδήποτε συνομιλία ή συνεννόηση μαζί τους» θα πει άνθρωπος του «Χώρου». «Τους βλέπαμε να πλιατσικολογούν στην Ερμού ή στο Κολωνάκι και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τους σταματήσουμε παρά μόνο με ξύλο».
Και ενώ στην ΕΛ.ΑΣ. επιμένουν ανοήτως να φωτογραφίζουν ως αρχηγό τους γνωστό αναρχικό της δεκαετίας του ’80 (σήμερα περίπου 55 χρόνων!), οι νέοι «μπάχαλοι» με τις κουκούλες νιώθουν τόσο άνετα ώστε προχθές κατέβηκαν ησύχως τρεις – τρεις από το «Κωστής Παλαμάς» και έφυγαν συντεταγμένοι μέσα από το κέντρο της Αθήνας, μέρα μεσημέρι. Κι όμως, σύμφωνα με αυτόπτη από το άλλο δωμάτιο «ακούγαμε τα πιστόλια κρότου και νομίζαμε ότι τους εκτελούσαν. Οσο για μας φοβηθήκαμε ότι θα μας κάψουν».
Γιατί επιτέθηκαν στον Γιάννη Πανούση; Διότι «οι αποφυλακισμένοι χρησιμοποιούνται ως νέο προλεταριάτο»!
Γιατί επιτέθηκαν στον Σπύρο Δρίτσα; Διότι «το ‘παιζε τηλεοπτικός αστέρας» (ως εκπρόσωπος φοιτητών στη συζήτηση για το άρθρο 16).
Οι απαντήσεις τους δεν αντέχουν κριτικής. Ο λόγος τους είναι κενός πολιτικής γι’ αυτό και πληρώνεται από τη βία.
- Του Τακη Καμπυλη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 22/02/2009
Κουκουλοφόροι χούλιγκανς και αδέσποτοι κουμπουροφόροι
Πυκνώνουν γεγονότα που, αν και διαφορετικής έντασης, έχουν ως κοινό παρονομαστή τους τη διάχυση της βίας στην κοινωνία εν ονόματι δήθεν πολιτικών επιδιώξεων. Κουκουλοφόροι αντιεξουσιαστές εισβάλλουν σε πανεπιστημιακούς χώρους, διαλύουν εκδηλώσεις, ξυλοκοπούν μάλιστα και καθηγητές, όπως συνέβη χθες με την επίθεση εναντίον του καθηγητή Γιάννη Πανούση.
Συμβαίνει μάλιστα ο καθηγητής Πανούσης, μέλος της διακομματικής επιτροπής για την κατάσταση στις φυλακές, να μιλούσε χθες υπέρ των δικαιωμάτων των αποφυλακιζομένων να επανεντάσσονται στην κοινωνία. Εν ονόματι ποιων αρχών οι μασκοφόροι προβαίνουν σε τραμπουκισμούς και πλήττουν το πανεπιστημιακό άσυλο, σε μια περίοδο μάλιστα που η κυβέρνηση και κατεστημένες δυνάμεις επιχειρούν τη συρρίκνωσή του με άλλοθι τις πράξεις βίας;
Το πιθανότερο είναι οι μασκοφόροι δράστες τέτοιων επιθέσεων να φαντασιώνουν εαυτούς ως «Ζορό» της κοινωνικής εκδίκησης και «αυθεντικούς εκφραστές» της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Πρόκειται για λαθρεπιβάτες της εξέγερσης. Παρεμποδίζουν τη δημοκρατική λειτουργία και τον διάλογο. Προσφέρουν άλλοθι για την κρατική καταστολή και την αστυνομική αυθαιρεσία. Πρόκειται για φαινόμενο χουλιγκάνων με κουκούλες.
Την ίδια ώρα, ολοένα και συχνότερα καταγράφονται επιθέσεις από νεοπαγείς τρομοκρατικές οργανώσεις. Αιφνιδιασμένη η αστυνομία, έρχεται αντιμέτωπη με το φαινόμενο της «νέας γενιάς τρομοκρατών», που ήδη από την προηγούμενη δεκαετία έχει κάνει την εμφάνισή του στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι εγχώριοι νέοι τρομοκράτες δίνουν την εντύπωση κουμπουροφόρων που πυροβολούν αδέσποτα διάφορους στόχους, κυρίως αστυνομικούς. Η εγκληματική δραστηριότητά τους επενδύεται με έναν λόγο τηλεοπτικής κατανάλωσης και αποϊδεολογικοποιημένο, ενώ η δράση τους ολοένα και περισσότερο εντάσσεται στον φαύλο κύκλο του παιχνιδιού «κλέφτες κι αστυνόμοι».
Προχθές υπήρξε η επίθεση στο κανάλι Alter, χθες ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή η σχεδιασθείσα έκρηξη στα γραφεία της Citibank στο Μαρούσι. Η σημειολογία είναι σαφής. Μετά την αστυνομία, τα μέσα ενημέρωσης και οι τράπεζες αναδεικνύονται ως «η καρδιά του συστήματος», «που πρέπει να χτυπηθεί». Απλοϊκότητες που ούτε κατά το παρελθόν ούτε και τώρα έχουν κατορθώσει να αποτρέψουν την κακοήθη δραστηριότητα των διαφόρων μηχανισμών. Απεναντίας, οι απλοϊκότητες αυτές ιστορικά έχουν κατορθώσει να εκφοβίσουν μεγάλο αριθμό πολιτών, ο οποίος στην παρούσα φάση νιώθει ανασφαλής μπροστά στην οικονομική κρίση.
Η τρομοκρατική δράση εξ ορισμού υπεξαιρεί την πολιτική από τους πολίτες, μετατρέποντάς την σε θέαμα. Δηλαδή ό,τι χειρότερο σε στιγμές βαθιάς κρίσης, που το επείγον είναι να εκφραστούν οι δημοκρατικές αντιστάσεις των πληττομένων κοινωνικών ομάδων. Η ΑΥΓΗ, 19/02/2009
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )Η παράνοια φίμωσε τη Γιορτή
Tου Xρηστου Γιανναρα, Η Καθημερινή, 28/12/2008
Το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε» πνίγηκε φέτος στον απόηχο της λυσσαλέας κραυγής «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Και η «επί γης ειρήνη», η άλλη εκείνη ειρήνη που δεν παραπέμπει στο αμεριμνομέριμνον της καταναλωτικής αποχαύνωσης, αλλά σε ελπίδα νίκης καταπάνω στον θάνατο, απόμεινε λόγος περιθωριακός, διακοσμητικός αισθημάτων. Σαν κάποιες φιοριτούρες της εμπορικής καπηλείας των Χριστουγέννων που απόμειναν στις θρυμματισμένες και καμένες βιτρίνες θυμητάρια βανδαλισμού, καθόλου ίχνη Γιορτής.
Ολοφάνερα πια, άξονας συνοχής της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι η κοινωνούμενη εμπειρική αναζήτηση αλήθειας, δηλαδή «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης. Δεν είναι η ποιότητα ζωής, δηλαδή η χαρά των σχέσεων κοινωνίας, ούτε ο πολιτισμός που τον χτίζει πάντοτε η ανιδιοτέλεια της αναζήτησης και της σχέσης. Μια αντικοινωνική, απάνθρωπη βία ντύνεται τη λεοντή της δήθεν εξέγερσης για περισσότερη δημοκρατία και μαζί με την παθητικότητα των πολλών μπροστά στην απάτη, στην ανομία, στο έγκλημα, με τραγική την ιδιοτέλεια των μπροστάριδων, δεν αφήνει περιθώρια να ξεμυτίσει έστω υπόμνηση Γιορτής.
Ο λόγος για τα Χριστούγεννα απόμεινε ψίθυρος εντελώς ανίκανος να αναμετρηθεί με τη βροντώδη και ανεξέλεγκτη παράνοια. Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε για τα χειροπιαστά της καθημερινότητας, να ξεχωρίσουμε τη δημοκρατία από την οχλοκρατία και ανομία, πώς λοιπόν να μιλήσουμε για κοινωνούμενη ψηλάφηση ελπίδας που γεννάει πανηγύρι Γιορτής; Πραγματικά, ο πανικός δεν είναι τόσο από την τυφλή βία, είναι από τον κυρίαρχο στον δημόσιο λόγο (τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες) παραλογισμό, την απροσμέτρητη σύγχυση.
Εξωραΐζουν και ηρωοποιούν σαν «εξέγερση» της νεολαίας τις πολιορκίες αστυνομικών τμημάτων από δεκάχρονα και δεκαπεντάχρονα παιδιά, που μόνο συναισθηματικά (ή με το αφιόνι έντεχνης προπαγάνδας) μπορούν να συνεπαρθούν για κάτι διαφορετικό από τον χαβαλέ. Και με τον ξεσηκωμό των παιδιών θέλουν να καμουφλάρουν τις συντονισμένες (εκ προμελέτης και κατά συρροήν) απόπειρες δολοφονίας αστυνομικών υπαλλήλων από ενήλικες κουκουλοφόρους με λοστούς, τσεκούρια και βόμβες μολότωφ. Ούτε καν απόφαση της θεσμικής δικαιοσύνης δεν ξεμύτισε ποτέ να οριοθετήσει το έγκλημα: οι εξόφθαλμες απόπειρες δολοφονίας εκ προθέσεως προσάγονται στον εισαγγελέα και απαλλάσσονται – οι θεσμοί υποτάσσονται στην απειλή της βίας.
Να δεχθούμε ότι η αφορμή οργής είναι δικαιολογημένη. Οτι υπάρχουν αστυνομικοί που αυθαιρετούν, φτάνουν σε αδικοπραγίες, κάποιοι και σε φόνο. Οτι οι προφανώς ένοχοι δικάζονται μεροληπτικά, τους επιβάλλονται μικρές ή καθόλου ποινές. Ομως γιατρεύεται το κακό με το να προπηλακίζουμε χυδαία όλους ανεξαίρετα όσους βγάζουν το ψωμί τους σαν αστυνομικοί υπάλληλοι; Να προσπαθούμε να τους κάψουμε ζωντανούς, να τους λυώσουμε με λοστούς και τσεκούρια μόνο επειδή φοράνε στολή; Οταν βγαίνει αρχηγός κόμματος ή περιώνυμος σατυρικός σχολιαστής και δικαιώνουν εξυμνητικά τις ωμές απόπειρες δολοφονίας αστυνομικών, ποιος θεσμός μπορεί να συμμαζέψει την παράνοια;
Να δεχθούμε δικαιολογημένη την έκρηξη της συλλογικής οργής. Αλλά, αν αφορμή της οργής είναι συμπεριφορές αστυνομικών που οφείλονται στην κακή τους εκπαίδευση, στην απουσία πειθαρχικού τους ελέγχου, στην κραυγαλέα ανικανότητα της πολιτικής τους ηγεσίας, γιατί να ζητάμε το αποδιοπομπαίο σφάγιο σε μια επαγγελματική τάξη βιοπαλαιστών υπαλλήλων και όχι στους κυρίως υπεύθυνους; Γιατί να εξωραΐζεται ο πρωτογονισμός που καίει καταστήματα, αυτοκίνητα, τράπεζες προκειμένου να εκδικηθεί εγκλήματα αστυνομικών, ναι, απαραδέκτως πολλά, αλλά οπωσδήποτε μεμονωμένα; Για όσους ιατρογενείς θανάτους συμβαίνουν στα νοσοκομεία, είναι λογικό να βγούμε στους δρόμους ουρλιάζοντας «Γιατροί, γουρούνια, δολοφόνοι» και να καίμε την πόλη; Το διανοείται κανείς; Υπάρχει εγκληματικότερος (χιτλερικότερος) ρατσισμός από το μεθοδευμένο συλλογικό μίσος για συγκεκριμένη επαγγελματική τάξη;
Αν φταίει η κυβέρνηση για την εγκληματική συμπεριφορά αστυνομικών και για τις μεθόδους καταστολής της ανομίας, γιατί η οργή των δημοκρατικά ευαίσθητων δεν ξεσπάει σε καταστροφή και πυρπόληση κομματικών γραφείων και κυβερνητικών κτηρίων; Εκφραση ωμής κτηνωδίας θα ήταν και ένα τέτοιο ξέσπασμα, θα είχε όμως κάπως εμφανέστερο λογικό έρεισμα από τη συντριβή, στα τυφλά, του κοινωνικού ιστού της χώρας, το βύθισμά της σε χάος οικονομικό που το πληρώνει πρώτη η φτωχολογιά.
Το σίγουρο είναι ένα: Η κυβέρνηση αποδείχθηκε δραματικά ανίκανη να αναμετρηθεί με το πραξικόπημα της παρανοϊκής βίας. Και η αντιπολίτευση αηδιαστικά ιδιοτελής, με μοναδική έγνοια να ψηφοθηρήσει. Ο πολίτης βρίσκεται παγιδευμένος στο αδιέξοδο ανάμεσα στη φαυλεπίφαυλη ανικανότητα και στον αδίστακτο καιροσκοπικό αμοραλισμό.
Για την ανικανότητα της κυβέρνησης και τη φαυλότητα του δημόσιου βίου την ευθύνη έχει ο πρωθυπουργός. Ομως, το κόμμα του αντιπροσωπεύει τη θεσμική δυνατότητα (δυστυχώς όχι και την πολιτική πραγματικότητα) μοναδικής εναλλακτικής στην άσκηση της εξουσίας αντιπρότασης έναντι του σοσιαλεπώνυμου αμοραλισμού και του συρριζωμένου στη βία μηδενισμού. Αν η ανικανότητα του πρωθυπουργού συμπαρασύρει και το κόμμα του στον πολιτικό καταποντισμό, η ελληνική κοινωνία θα μείνει για άλλα είκοσι χρόνια έρμαιο στον μονόδρομο της αναξιοκρατίας, του συνδικαλιστικού γκανγκστερισμού, της ιδεολογικής τρομοκρατίας, του κράτους, του υποταγμένου στις «κλαδικές».
Δεν μπορεί να μην υπάρχει μέσα στο κυβερνών κόμμα ένας πυρήνας ανθρώπων με συνείδηση της ευθύνης τους για την πατρίδα και επαρκή ανιδιοτέλεια. Ενας τέτοιος πυρήνας οφείλει να θέσει θέμα ηγεσίας και να προκαλέσει την απόσυρση του πρωθυπουργού. Οχι για να ανοίξει ο δρόμος στις φτηνές ορέξεις σπιθαμιαίων έως και κωμικών δελφίνων, άρρενες και θηλυκού γένους. Αλλά για να υποχρεωθεί αυτό το κόμμα, ύστερα από εικοσιεπτά ολόκληρα χρόνια, να αναζητήσει κριτήρια διάκρισης ποιοτήτων, κριτήρια εντοπισμού ηγετικών χαρισμάτων.
Πέντε ολόκληρα χρόνια, το κυβερνών κόμμα απέδειξε ότι δεν διαφέρει σε μεθόδους και σε στόχους από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ιδια αναξιοκρατία, ίδια παθητικότητα απέναντι στον γκανγκστερικό συνδικαλισμό, ίδια αθλιότητα κομματικού κράτους, ίδια ντροπή συνδρόμου κατωτερότητας στην εξωτερική πολιτική. Μοναδική διαφορά το γεγονός ότι ο αμοραλισμός και ο μηδενισμός του κυβερνώντος κόμματος είναι δεύτερο χέρι, απομίμηση συνταγής για δήθεν σίγουρη επανεκλογή, παρακολούθημα φτηνιάρικης εξουσιολαγνείας. Δεν προβλήθηκε σαν ιδεολογική πρωτοπορία και κοινωνική αυταξία. Αν τώρα η αναζήτηση καινούργιου αρχηγού πιθηκίσει και την καταφυγή σε ολίγιστη και κωμική ηγετική επάρκεια για να συνεχίζεται η οικογενειοκρατία στο τεταρτοκοσμικό Ελλαδιστάν, τότε και η προσέλευση του πολίτη στην κάλπη θα είναι πια περιττή.
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )Τι (δεν) ξέρουμε για την εξέγερση
Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οταν ένα παιδί πέφτει νεκρό εξαιτίας του πυροβολισμού ενός αστυνομικού, το μόνο που καταλαβαίνει ο αστυνομικός για τον κόσμο ο οποίος βρίσκεται έξω από τη στολή του είναι πως τα πάντα είναι αναρχία. Οταν ένας κουκουλοφόρος μεγαλωμένος στις ομάδες των Εξαρχείων σπάει και καίει ό,τι βρει μπροστά του με λοστό, καδρόνι ή μολότοφ, το μόνο που καταλαβαίνει για τον κόσμο ο οποίος βρίσκεται έξω από την κουκούλα του είναι πως τα πάντα είναι κράτος. Το καραμπινάτο αυτό δίδυμο, που καταβροχθίζει τη δημοκρατία για πρωινό, έχει εκτραφεί στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας εδώ και πολλά χρόνια. Γενεές επί γενεών αστυνομικών έχουν τραβήξει πιστόλι και γενεές επί γενεών κουκουλοφόρων τα έχουν κάνει γης Μαδιάμ. Η διαφορά με τα γεγονότα των ημερών είναι ότι μπορεί τα ίδια να συνέβησαν για άλλη μία φορά, αλλά όσα συνέβησαν, συνέβησαν σε μια κατάσταση που κινείται, όπως κατά κόρον έχει τονιστεί, μεταξύ εξέγερσης και ανομίας.
Πώς θα εξηγήσουμε τη σύμπλεξη της οργανωμένης βίας των κουκουλοφόρων με την ανοργάνωτη (άναρχη και ανεξέλεγκτη) βία των μεταναστών, των τρελαμένων πιτσιρικάδων, των πλιατσικολόγων και των αγανακτισμένων πολιτών; Οι φυλές των Εξαρχείων θα είχαν κατά πάσαν πιθανότητα μείνει μόνες στο έργο τους αν δεν είχαν αλλάξει ραγδαία κατά τη διάρκεια του τελευταίου καιρού οι όροι της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως. Τα έχουν, ήδη, πει πολλοί: η εργασιακή ανασφάλεια, η ανεργία, τα εισοδήματα κάτω από το επίπεδο της φτώχειας, οι στρατιές των απολυμένων, η αύξηση των αστέγων, οι μειώσεις των μισθών, η διόγκωση και, ταυτοχρόνως, ο προπηλακισμός της μετανάστευσης, καθώς και η ελαχιστοποίηση της καταναλωτικής δύναμης των νοικοκυριών προκαλούν αμέριστο φόβο και τρομερό θυμό σε κοινωνίες, στην κορυφή των οποίων ο χρηματιστηριακός πλούτος συσσωρεύεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς (κι όταν πάψει να συσσωρεύεται, οι κερδοσκόποι όχι μόνο μένουν ατιμώρητοι, αλλά δέχονται και υπεργενναία κρατική υποστήριξη). Υπό δεδομένες περιστάσεις η διάχυση του φόβου και του θυμού σε όλα τα επίπεδα είναι ευνόητο να πυροδοτήσει το τρομακτικό αποτέλεσμα που όλοι ζήσαμε.
Ο μόνος, ίσως, τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τα νεόκοπα φαινόμενα είναι να σκεφτούμε ξανά και ξανά πάνω στα αίτια και στις ρίζες τους: να τα γνωρίσουμε και να τα καταλάβουμε βαθύτερα (γιατί σίγουρα δεν ξέρουμε παρά ελάχιστα γι’ αυτά) και αντί να αεροβατούμε με διάφορες λαϊκίστικες πολιτικές μυθολογίες, να καταλάβουμε τι ακριβώς έχουμε μπροστά μας και ποιοι τρόποι υπάρχουν για να το χειριστούμε. Σίγουρα, μόλις τώρα ξεκινάμε.
Οι κραυγές
ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 19/12/2008
Προχθές ένας αστυνομικός κινδύνεψε να πεθάνει έπειτα από επίθεση κουκουλοφόρων σε αστυνομική κλούβα. Πριν από μερικές ημέρες ένας ειδικός φρουρός πυροβόλησε και σκότωσε ένα μαθητή. Χθες επικυρώθηκε στο Εφετείο η καταδίκη κορυφαίου πολιτικού. Η καταδίκη στηρίχθηκε στη μαρτυρία δύο αστυνομικών, οι οποίοι δεν υπολόγισαν τους κινδύνους και έπραξαν αυτό που επέβαλε η συνείδησή τους.
Τα τρία αυτά περιστατικά δείχνουν το αυτονόητο. Υπάρχουν καλοί και κακοί αστυνομικοί. Υπάρχουν και αστυνομικοί που κινδυνεύουν αναίτια από ομάδες χούλιγκαν, που κραυγάζοντας φασιστικά συνθήματα μπορούν να φτάσουν στη δολοφονία ανθρώπων οι οποίοι απλώς φορούν στολή.
Η θαρραλέα στάση των δύο αστυνομικών πρέπει να γίνει μάθημα για εκείνα τα παιδιά που παρασύρονται και υιοθετούν τις φασιστικές λογικές των χούλιγκαν. Στο λεωφορείο, κινδύνεψε να καεί ζωντανός ένας αστυνομικός. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι εκείνος, που παρά τους κινδύνους κατήγγειλε την παρανομία. Κι αυτός δεν ήταν ούτε «μπάτσος» ούτε «γουρούνι» ούτε «δολοφόνος». Ηταν ένας άνθρωπος που απλώς έκανε καλά τη δουλειά του.
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )Με τον φόρο του «τυχαίου»…
Tου Θανου Oικονομοπουλου, Η Καθημερινή, 19/12/2008
Δεν ξέρουμε κατά πόσο, εκ των πραγμάτων, είναι δυνατόν να τηρηθεί η δέσμευση του αρμόδιου υπουργού για «άμεση διαλεύκανση» του πολύ σοβαρού περιστατικού με τον τραυματισμό από σφαίρα πυροβόλου όπλου του νεαρού στο Περιστέρι, προχθές τη νύχτα. Το μόνο βέβαιο είναι πως πρέπει άμεσα να κάνουμε κάτι, όλοι μας, για να βγούμε από αυτό το εκρηκτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Πριν είναι αργά, μα πολύ αργά… Αυτό που όλοι φοβόμασταν χρόνια τώρα, ξορκίζοντάς το («τι θα γίνει αν υπάρξει ένας νεκρός;») σε κάθε εκδήλωση έκρυθμων φαινομένων τόσο συχνών σε πορείες, διαμαρτυρίες, «επετειακά» επεισόδια, μας συνέβη στην πιο αποτρόπαια και δραματική μορφή του, μια «συνηθισμένη μέρα» ένα Σαββατόβραδο. Που θα μπορούσε να εξελιχθεί σαν όλα τα άλλα, αν δεν «τύχαινε» ένας τσαμπουκάς και «αρπαγμένος» αστυνομικός να θελήσει να γυρίσει πίσω ύστερα από ένα συνηθισμένο «συμβάν» στα Εξάρχεια για να «γυρέψει τα ρέστα» από μια παιδική παρέα…
«Συνέβη» και από εκείνη την καταραμένη ώρα η χώρα πήρε μπουρλότο. Αποδείχθηκε πυριτιδαποθήκη, «έτοιμη από καιρό» να τιναχθεί στον αέρα. Οι αντιδράσεις, ιδίως των νέων παιδιών, αυθόρμητες και αγανακτισμένες από την πρώτη στιγμή του κακού, γενικεύθηκαν εν ριπή οφθαλμού και πήραν διαστάσεις που δύσκολα μπορούσε να προβλέψει κανείς – ιδίως όσοι παρέβλεπαν για καιρό τη σωρευόμενη απελπισία, τα άγχη και τις αγωνίες, τα όλο και πιο πολλά ασφυκτικά αδιέξοδα σε κάθε «εικόνα» του πολιτικού μα και κοινωνικού βίου.
Σαν έσπασε «το φράγμα», λογικό είναι στο ρεύμα που αφέθηκε ανέλεγκτο να μπλέξουν «υλικά» ανόμοια μεταξύ τους, που παρασυρόμενα με μανία να ’ναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις τα μεν από τα δε. Στην αυθόρμητη αγανάκτηση και διαμαρτυρία των νέων παιδιών αναμενόμενο ήταν να σπεύσουν να «συμπαραταχθούν» οι επί χρόνια οργανωμένοι «ταραξίες», οι «μπαχαλάκηδες», οι… φημισμένοι (και πανύποπτοι και ως προς τα «κίνητρα» και ως προς τους στόχους – άγνωστο ποιοι τους έχουν θέσει…) «γνωστοί άγνωστοι» που κατά άκρως περίεργο τρόπο, προκλητικό πολλές φορές, παραμένουν «άγνωστοι» και ασύλληπτοι…
Και έπειτα, «πέτρα που κύλησε…». Αθώα και άδολα, αλλά θυμωμένα, παιδιά μαζί με επαγγελματίες του χάους και της καταστροφής, ντεσπεράντος πρόσφυγες και επαγγελματίες κλέφτες και πλιατσικολόγοι, σε ένα συνονθύλευμα που δύσκολα ξεκαθαρίζεις και δυσκολότερα αντιμετωπίζεις – ιδίως όταν οι «δυνάμεις της τάξεως» είναι και αυτές σοκαρισμένες από το πρόσφατο έγκλημα ενός συναδέλφου τους και η φυσική μα και πολιτική τους ηγεσία πανικόβλητη, φοβική, να αδυνατεί να δώσει εντολές, να κατευθύνει, να αναλάβει ευθύνες…
Ζούμε, ως κοινωνία, τις τελευταίες μέρες σ’ ένα τρομακτικά εκρηκτικό κλίμα που από τη μια στιγμή στην άλλη, σε μια δραματική επανάληψη του «συμβάντος» εκείνο το βράδυ του Αη Νικόλα, μπορεί να βιώσουμε ακόμη πιο ανεξέλεγκτα, δραματικά, τη θεωρία της συμβολής του τυχαίου στη διαμόρφωση της Ιστορίας. Μόνο που «τότε» θα ’ναι πολύ αργά…
Πρώτα απ’ όλα η οικογένεια και από κοντά πολιτικός κόσμος, ΜΜΕ, οι ίδιες οι δυνάμεις της τάξης και της ασφάλειας, πρέπει να βρούμε επειγόντως διαύλους επικοινωνίας με τα παιδιά μας. Να τους εξηγήσουμε, με τρόπο που δεν θα τα σπρώξει σε ακόμη μεγαλύτερη αντίδραση, πως είναι άλλο πράγμα να εξεγείρονται και να διαδηλώνουν τη διαμαρτυρία τους κι εντελώς διαφορετικό να διεξάγουν πραγματικό πόλεμο, παρασυρόμενα από τους επαγγελματίες του χάους και τους οπαδούς της καταστροφής. Να αρνηθούν να γίνουν άβουλα όργανα (γιατί αυτό συμβαίνει, σε μεγάλο βαθμό…) σκοτεινών σχεδίων και προβοκατόρων που δρουν, άγνωστο για λογαριασμό ποιων κέντρων…
Δεν είναι «αστείο» ούτε άμοιρο τραγικών ίσως συνεπειών να πετάς πέτρες στους δρόμους· ο σοβαρός τραυματισμός ή ακόμη και ο θάνατος του «απέναντι» (αστυνομικού χωρίς κράνος ή ακόμη και περαστικού πολίτη) μπορεί να ’ρθει ανά πάσα στιγμή, που έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το «σκηνικό», κάθε άλλο παρά «κακιά» θα είναι – αναμενόμενη και προβλεπτή. Να καταλάβουν τα παιδιά, τα παιδιά μας πως «ζυμάρι» στα χέρια των επιτήδειων που τα χειραγωγούν και τα κατευθύνουν, άθελά τους συμβάλλουν στη δημιουργία «ψυχολογίας του όχλου», που μόνο κινδύνους και ανεξέλεγκτες καταστάσεις δημιουργεί…
Να κατέβουν στους δρόμους, να φωνάξουν, να διαδηλώσουν, να σηκώσουν «πλακάτ», να διαμαρτυρηθούν δίχως κουκούλες, με ευθύτητα και παλικαριά. Και μόλις αντιληφθούν τους «γνωστούς άγνωστους» να επιχειρούν να εκμεταλλευθούν τη δική τους αντίδραση, να φύγουν, να τους αφήσουν μόνους τους. Μόνους μέσα στις κουκούλες και τα κράνη τους, «γυμνούς» από τον αθώο και άδολο περίγυρο που εκ των πραγμάτων στήνουν τα παιδιά όταν αφήνονται να παρασυρθούν…
Ξέρουμε πως εύκολα λες τέτοια, μα δύσκολα γίνονται και πράξη. Αν είχαν την ψυχραιμία και την ικανότητα του να παίρνουν αποστάσεις, όταν όλα γύρω τους φλέγονται, δεν θα ’ταν παιδιά. Ας κατέβουμε μαζί με τα παιδιά μας στους δρόμους, να τα περιφρουρήσουμε! Παρ’ όλα τούτα, πρέπει όλοι εμείς οι «ώριμοι» από τη θέση τους ο καθένας να προσπαθήσουμε. Γιατί έτσι όπως, δυστυχώς, δείχνουν να εξελίσσονται τα πράγματα, τα «μυστήρια» σαν αυτό του τραυματισμού με σφαίρα στο Περιστέρι, αλλά και τα «τυχαία» που μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή, μπορούν να πυροδοτήσουν καταστάσεις μπροστά στις οποίες η τωρινή θα είναι «ασήμαντη»…
Οι μύωπες της πολιτικής
Ηρθε όμως η δολοφονία του μικρού Αλέξη από το όργανο της κρατικής αστυνομικής αταξίας και των «πραιτόρων», που πυροδότησε αναπάντεχα τη φωτιά στη γενιά των SMS, σήκωσε από τον καναπέ τούς κουρασμένους από την αγρανάπαυσή τους μεσήλικες, ξύπνησε τις στοιβαγμένες στο υποσυνείδητο ενοχές των βολεμένων. Αυτών που άρχισαν ξαφνικά να βλέπουν τριγύρω τους έναν κόσμο που απέφευγαν ώς τώρα να αντικρίσουν κατάματα. Μόνον μύωπες δεν αντιλαμβάνονται πόσο βαθιάς πολιτικής και κοινωνικής κρίσης προϊόν είναι η έκρηξη που ζούμε τις τελευταίες μέρες. Και πως είμαστε μόνο στην αρχή. Οσοι δε, γαντζώνονται από τις καταστροφές των περιθωριακών στοιχείων -ελεγχόμενων ή μη- που παρεισέφρησαν, ακόμα και από τη συμμετοχή κάποιων παρασυρμένων και οργισμένων παιδιών, για να συνεχίσουν τον μακάριο ύπνο, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να ξυπνήσουν κάποια στιγμή αλλόφρονες. Αν τύχει δε να βρίσκονται και στο πηδάλιο της κυβέρνησης, απλώς θα αναζητούν τις δικές τους κουκούλες για να κρυφτούν, αν δεν έχουν προλάβει να φύγουν νύχτα.
Δεν χρειάζεται, οι ώς τώρα… μακάριοι, να γυρίσουν πολύ πίσω για να αντιληφθούν τα πεπραγμένα της πεντάχρονης «νέας διακυβέρνησης». Αρκεί να παρακολουθήσουν χωρίς παραμορφωτικούς φακούς και μυωπικά γυαλιά τις συζητήσεις στο Κοινοβούλιο αυτή την εβδομάδα. Το σκάνδαλο κυβέρνησης – Μονής Βατοπεδίου συμπυκνώνει όλο τον ευτελισμό της πρακτικής που ακολουθήθηκε, σε αγαστή συνεργασία με κάποιους δικαστικούς λειτουργούς, στις υποκλοπές, στα ομόλογα, στους κουμπάρους, στους Πακιστανούς κ.λπ. Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2009, που αρχίζει την Τετάρτη, θα αποκαλύψει όλες τις πτυχές της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και το πού οδεύουμε.
« Προηγούμενες Καταχωρίσεις
ΑΠΟΨΕΙΣ 