Η γρίπη της ενημέρωσης
- Tου Πασχου Μανδραβελη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 25/11/2009
Εχει κάτι κοινό η γρίπη των χοίρων με τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Και τα δύο είναι επικίνδυνα, αλλά ελάχιστοι πολίτες δίνουν σημασία. Πολλοί πιστεύουν ότι δεν τους αφορά και οι περισσότεροι ότι πρόκειται για ένα ακόμη λάθος συναγερμό, σαν αυτούς που ζήσαμε πολλάκις στο παρελθόν. Η εμπειρία τους αυτό διδάσκει: ζήσαμε τον συναγερμό για την γρίπη των πουλερικών, την «πανδημία» του SARS, τη χρεοκοπία του ασφαλιστικού, τις κραυγές για τα ελλείμματα. Μέχρι και για το τέλος του πλανήτη λόγω της κλιματικής αλλαγής ανησυχήσαμε. Ετσι φτάσαμε στο σημείο, όπου όταν ο λύκος είναι στα πρόβατα κανείς να μην πιστεύει τις κραυγές.
Πολλοί μένουν με την εντύπωση ότι η χώρα βρίσκεται σε βαθιά πολιτική και οικονομική κρίση. Δεν έχουν άδικο, αλλά βλέπουν μόνο μέρος της εικόνας. Υπάρχει συνολική κατάρρευση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς· αμφισβητούνται και οι αγγελιοφόροι της κρίσης. Το σύστημα των Μέσων Ενημέρωσης μεγέθυνε τα προηγούμενα προβλήματα τόσο πολύ, που σήμερα κανείς δεν πιστεύει τις κραυγές SOS. Είναι ίσως φυσικό. Κάποτε, ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο είχε γράψει ότι «εφημερίδα είναι εκείνο το πράγμα που δεν μπορεί να διακρίνει την πτώση ενός ποδηλάτου από την κατάρρευση του πολιτισμού». Πού να φανταστεί ο μεγάλος Ιρλανδός διανοούμενος ότι κάποτε θα υπήρχαν και τα παράθυρα της τηλεόρασης;
Το πρόβλημα όμως είναι μεγάλο. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συνιστούν το νευρικό σύστημα μιας χώρας. Οταν αυτό δεν δουλεύει καλά, τίποτε δεν πάει καλά. Αλλα ερεθίσματα δέχεται ο εγκέφαλος, άλλες εντολές δίνει κι άλλα κάνουν τα διάφορα μέλη του σώματος. Οι γιατροί μπορούν να ονοματίσουν πολλές ασθένειες του νευρικού συστήματος, η σημαντικότερη όμως είναι ο εκφυλισμός του. Το αποτέλεσμα είναι η παράλυση και ακολουθεί ο θάνατος.
Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από τις συρρικνωμένες κυκλοφορίες των εφημερίδων και τη μειωμένη τηλεθέαση. Χωρίς σωστή ενημέρωση δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρός διάλογος (αν φυσικά, μπορεί να γίνει διάλογος σε μια χώρα που οι ακραίοι μπουκάρουν σε παρουσιάσεις βιβλίων ή απαγορεύουν στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να μπουν σε ένα υπουργείο). Ετσι όμως κανένα πρόβλημα δεν λύνεται και πληθαίνουν οι κραυγές. Οσο πληθαίνουν οι κραυγές τόσο το νευρικό σύστημα σμπαραλιάζει και ατονεί. Ετσι μπαίνουμε στον φαύλο κύκλο της απαξίας των πάντων και της έλλειψης εμπιστοσύνης για όλους.
Φυσικά, μέρος της κρίσης είναι και το γεγονός ότι η μεγαλύτερη δημοσιογραφική ένωση της χώρας η Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) είναι ακέφαλη εδώ και πολλούς μήνες. Το διοικητικό συμβούλιο συνεδριάζει και ξανασυνεδριάζει και δεν αποφασίζει ούτε τον ορισμό του προεδρείου ούτε τη νέα προσφυγή στις κάλπες. Στο τοπίο όμως που διαγράφεται, ο δημοσιογραφικός κόσμος πρέπει να απαντήσει. Οχι μόνο σε συντεχνιακό επίπεδο (οι επιχειρήσεις των ΜΜΕ δεν είναι στα καλύτερά τους) αλλά κυρίως σε θεσμικό. Κάποτε μπορεί να είχαμε την πολυτέλεια της στρεβλής ενημέρωσης για πλείστα όσα θέματα. Τώρα, ο δημοσιογραφικός κόσμος πρέπει να συζητήσει σοβαρά για το παρόν της ενημέρωσης και για το μέλλον της δουλειάς του.
ΑΠΟΨΕΙΣ 
Σχολιάστε