Πρετεντέρης Γιάννης
Ξεφτίλα χώρα
[ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ]
- Του Ι. Κ. Πρετεντέρη, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011
ΟΤΑΝ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ κατάθλιψη για την εικόνα της Ελλάδας καταφεύγω σε ένα σίγουρο αντικαταθλιπτικό: πιάνω και διαβάζω για την Ιταλία. Οµολογώ ότι ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δεκαετίες µια ευρωπαϊκή χώρα δεν έφτασε τόσο κοντά στα όρια της ξεφτίλας.
ΜΙΑ ΧΏΡΑ µε έναν επιδειξιοµανή πρωθυπουργό που περνάει την ώρα του είτε καταναλώνοντας κοριτσάκια είτε προσπαθώντας να κουκουλώσει τις ατελείωτες δικαστικές του εκκρεµότητες. Εναν πρωθυπουργό που καταφεύγει σε τηλεοπτικά διαγγέλµατα για να αναλύσει τις ερωτικές του δραστηριότητες.
ΜΙΑ ΧΏΡΑ µε µια ανυπόληπτη αντιπολίτευση η οποία προσπαθεί να αναστηθεί πολιτικά όχι µέσα από πολιτικές διαδικασίες αλλά µέσα από την ηθική δαιµονοποίηση του πρωθυπουργού, ο οποίος δεν αντιµετωπίζεται ως πολιτικός αντίπαλος αλλά περίπου ως φυσική καταστροφή.
ΜΙΑ ΧΏΡΑ µε µια δικαιοσύνη που αντί να ασχολείται µε τους ληστές και τους µαφιόζους έχει ανοίξει προσωπική βεντέτα µε τον Μπερλουσκόνι, τον οποίο κυνηγάει για το αν η «Ρούµπι» ήταν ή δεν ήταν δεκαοκτώ, αν έκανε ή δεν έκανε σεξ µαζί της, αν ήξερε ή δεν ήξερε την ηλικία της.
ΜΙΑ ΧΏΡΑ µε έναν Τύπο, ο οποίος είτε ελέγχεται κραυγαλέα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό είτε ασχολείται µονοµανιακά µε τα πάρτι και τα κορίτσια του πρωθυπουργού.
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, µια χώρα που έχει εγκαταλείψει προ πολλού τη σφαίρα της πολιτικής και του πολιτισµού (και µιλάµε για τη χώρα που σχεδόν ανακάλυψε και τα δύο!) για να ζήσει τη ζωή µε διαδικασίες τηλεοπτικού ριάλιτι. Σαν κακόγουστη σαπουνόπερα της «Τσινετσιτά».
ΓΕΛΑΤΕ, Ε; Μη γελάτε καθόλου! Ολα αυτά δεν είναι ούτε τόσο ξένα ούτε τόσο µακριά όσο νοµίζουµε. Οταν η ιταλική κοινωνία καταδέχεται να κυλιέται σε αυτήν την αποχαύνωση, δεν βλέπω γιατί η δική µας κοινωνία να διαθέτει περισσότερες αντιστάσεις.
ΕΝΤΑΞΕΙ, στην Ελλάδα δεν έχουµε Μπερλουσκόνι… ακόµα! Εντάξει, στην Ελλάδα έχουµε µια σκληρή οικονοµική και κοινωνική πραγµατικότητα, η οποία (θέλω να ελπίζω…) επισκιάζει στα µάτια των πολιτών όλα τα γκοµενιλίκια όλων των πολιτικών της οικουµένης. Αλλά από σαχλαµάρα και σκουπίδι, σκίζουµε.
ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ πρέπει να ξεχνάµε πως αυτή η ξεφτίλα στην Ιταλία δεν φύτρωσε ξαφνικά. Προέκυψε έπειτα από µια µακρά περίοδο όπου η ιταλική κοινωνία εθίστηκε στη σαχλαµάρα και στο σκουπίδι – ακριβώς, δηλαδή, αυτό που συµβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
ΚΙ ΟΤΑΝ συνηθίσεις να ζεις µέσα στη σαχλαµάρα και το σκουπίδι, όταν αρχίσεις να µπερδεύεις τον Ρουµπίνι µε τη «Ρούµπι», τότε το αποτέλεσµα είναι δεδοµένο: η κοινωνία σου θα οδηγηθεί στην ξεφτίλα. ∆ιότι κανείς δεν θα διανοείται πια ότι µπορεί να ζήσει και διαφορετικά.
Η Ιταλία έχει εγκαταλείψει προ πολλού τη σφαίρα της πολιτικής και του πολιτισµού για να ζήσει τη ζωή µε διαδικασίες τηλεοπτικού ριάλιτι
«…σκέτη λέρα!»
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ | Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010
«Τον ή γύρω από τον Δεκέμβριο του 1910, ο ανθρώπινος χαρακτήρας άλλαξε…» έγραφε η Βιρτζίνια Γουλφ. Αισθάνομαι ότι, 100 χρόνια αργότερα, το ίδιο μπορεί να συνέβη και στην Ελλάδα. «Τον ή γύρω από τον Δεκέμβριο του 2010, ο ανθρώπινος χαρακτήρας άλλαξε…».
Προσέξτε. Δεν άλλαξε τον Δεκέμβριο του 2008 όταν έκπληκτοι βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια απροσδόκητη και ανυποψίαστη έκρηξη καταστροφικής οργής. Δεν άλλαξε τον Δεκέμβριο του 2009 όταν και οι πιο εύπιστοι ή και οι πιο ανόητοι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι «λεφτά δεν υπάρχουν». Αλλαξε τώρα.
Η εντυπωσιακή αυτή εξέλιξη δεν καταγράφεται τυχαία στις τελευταίες ημέρες του έτους. Η Πρωτοχρονιά είναι περίπου μια εθνική εορτή των Ελλήνων (η άλλη, και για ευνόητους λόγους, είναι η Πρωταπριλιά…) από τη στιγμή που η προκοπή ενός έθνους ολόκληρου στηρίχτηκε επί μακρόν στην ύπαρξη του Αϊ-Βασίλη.
Στην υπόθεση, δηλαδή, πως ένας μαγικός μηχανισμός διανομής μπορούσε να εξασφαλίζει τις ανάγκες μιας χώρας, όπως αυτές προέκυπταν από τις προσδοκίες της. Και πως ο ελληνικός λαός ήταν ένας περιούσιος λαός για τον οποίο αρκούσε να διατυπώνει τις επιθυμίες του ώστε κάποιος Αϊ-Βασίλης να τις υλοποιεί.
Αλλά, ξαφνικά, «τον ή γύρω από τον Δεκέμβριο του 2010», ο ίδιος αυτός καραμπουζουκλής λαός αναγκάζεται να παραδεχθεί ότι Αϊ-Βασίλης δεν υπάρχει ή (για να δεχτώ την αριστερή εκδοχή της απο κάλυψης) ότι «ο Αϊ-Βασίλης είναι σκέτη λέρα». Και γι΄ αυτό, όπως θα έλεγε και η Βιρτζίνια Γουλφ, ο ανθρώπινος χαρακτήρας αλλάζει οριστικά.
Γιατί τώρα; θα με ρωτήσετε. Θέλω να θυμίσω ότι το ζήτημα είχε ήδη τεθεί στις τελευταίες εκλογές, όταν οι ψηφοφόροι βρέθηκαν ενώπιον του διλήμματος «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» . Επέλεξαν μεγαλοφώνως να αλλάξουν όχι για να μη βουλιάξουν αλλά επειδή, όπως και ο πρίγκιπας Σαλίνα στον «Γατόπαρδο», θεωρούσαν ότι έπρεπε να αλλάξουν όλα προκειμένου να μην αλλάξει τίποτε.
Θεωρούσαν, δηλαδή, ότι μια νέα κυβέρνηση θα τους επιτρέψει να ξαναπιάσουν το νήμα από εκεί που το έχασε η παλιά, ώστε τα πράγματα να συνεχίσουν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Πολύ λογικά, λοιπόν, και αλλάξαμε και βουλιάξαμε.
Θα μου πείτε, βεβαίως, ότι αργήσαμε να το συνειδητοποιήσουμε. Ακόμη και ως τον Νοέμβριο, η κυβέρνηση είχε την ευχέρεια να διαβεβαιώνει επισήμως και σε όλους τους τόνους ότι «οι θυσίες πιάνουν τόπο» και ότι δεν θα χρειαστούν ούτε νέα μέτρα ούτε άλλες θυσίες. Σφύριξαν σχεδόν λήξη συναγερμού, σε σημείο που πολλοί πίστεψαν ότι «πάει, πέρασε!» κι ότι πολύ σύντομα τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Αστειότητες. Τις οποίες προφανώς αργήσαμε να πάρουμε χαμπάρι. Για πολλούς λόγους.
Ενας λόγος είναι ότι η αμεριμνησία στην Ελλάδα αποτελεί εθνικό χαρακτηριστικό. Ο μέσος πολίτης αρνείται να πιστέψει αυτό που δεν του αρέσει ή αυτό με το οποίο δεν συμφωνεί- έφτασαν μερικοί να κατηγορούν τα «κανάλια» ότι μεταφέρουν ένα τεχνητά αρνητικό κλίμα, το οποίο για ύποπτους λόγους και αναιτίως καλλιεργούν… Αλλωστε, ο ίδιος αυτός πολίτης θεωρεί ότι (κατά την πάγια ελληνική συνήθεια) κάτι θα συμβεί την τελευταία στιγμή ώστε να τη σκαπουλάρει από προβλέψεις και προγνωστικά.
Αλλος λόγος είναι ότι ακόμη και το μνημόνιο παρουσιάστηκε περίπου ως μεγάλη μαγκιά. Οτι τους πήραμε, δηλαδή, τα 110 δισ. που είχαμε ανάγκη και εις υγείαν των κορόιδων! Αμ δε! Διότι την ίδια στιγμή που πανηγυρίζαμε για τα λεφτά, κανείς, ούτε καν η ίδια η κυβέρνηση, δεν είχε συναίσθηση τι υπέγραφε και τι υποχρεώσεις αναλάμβανε. Τώρα, κάθε μέρα που περνάει, όλοι μαζί συνειδητοποιούμε το κόστος της «μαγκιάς». Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Δεκέμβριος του 2010 είναι η στιγμή που αρχίσαμε να αντικρίζουμε κατάματα την πραγματικότητα. Και το μεγάλο (αναπάντητο έως τώρα…) ερώτημα είναι πώς θα αφομοιώσει ο ελληνικός λαός αυτήν τη σκληρή κατάσταση που καλείται να διαχειριστεί. Ποιες είναι οι ανοχές του και ποιες οι αντοχές του.
Θα το δούμε. Αλλά ό,τι κι αν συμβεί, ο Αϊ-Βασίλης μάς τελείωσε. Η θεωρία ότι η ευημερία ενός λαού προσδιορίζεται όχι από την προσπάθειά του ή από την απόδοσή του αλλά από τις επιθυμίες του αποτελεί κοροϊδία ενός μακρινού παρελθόντος.
Είπα προηγουμένως ότι και αλλάξαμε και βουλιάξαμε. Ισως δεν είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί. Διότι υποψιάζομαι πως για να αλλάξουμε πραγματικά θα πρέπει να βουλιάξουμε κι άλλο.
- Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=375790&dt=31/12/2010#ixzz19wyaI5cy
Λάθος ή κοροϊδία;
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ | Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010
Με όποια γλώσσα κι αν το πει κάποιος, είτε το ονομάσει «επιμήκυνση της αποπληρωμής» είτε «έκδοση ευρωομολόγου» , παραδεχόμαστε με διαφορετικούς τρόπους ακριβώς το ίδιο πράγμα: ότι υπό τις παρούσες συνθήκες, το μνημόνιο δεν βγαίνει. Οτι το μνημόνιο δηλαδή δεν αρκεί για να επαναφέρει την Ελλάδα στις διεθνείς αγορές.
Τι συνέβη όμως και ξαφνικά όλοι (με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο) έφτασαν να παραδέχονται κάτι που πολλοί φωνάζαμε από την αρχή;
Ομολογώ ότι δεν διαθέτω σαφή απάντηση. Δεν μπορώ δηλαδή να πω με σχετική βεβαιότητα αν εξαρχής το γνώριζαν και το έκρυβαν «για να πέσουμε στα μαλακά» ή αν τώρα συνειδητοποιούν αυτό που θα έπρεπε να ξέρουν από την πρώτη μέρα. Μόνον ο καιρός θα μας πει τι ακριβώς συνέβη, αν πέσαμε θύματα λάθους ή κοροϊδίας.
Το βέβαιο είναι ότι οκτώ μήνες από τη σύναψη του μνημονίου, η πολιτική του βρίσκεται στον αέρα. Οχι επειδή δεν επιβάλλει (και) σωστά πράγματα. Ούτε επειδή είναι (μόνο) άδικο ή αντικοινωνικό. Βρίσκεται στον αέρα επειδή είναι όλο και περισσότερο αμφίβολο ότι αυτή η οικονομική συνταγή μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε έξοδο από την κρίση.
Πάρτε χαρτί και μολύβι. Ακόμη και με την επιτυχέστερη ολοκλήρωση του μνημονίου, η Ελλάδα του 2013 θα είναι μια χώρα που θα προέρχεται από βαθιά ύφεση, που θα κουβαλάει ένα δημόσιο χρέος μεγαλύτερο από το 165% του ΑΕΠ και θα χρειάζεται (στην καλύτερη περίπτωση) να δανειστεί το 35% του ΑΕΠ της μέσα σε δύο χρόνια! Ακόμη και τότε δηλαδή η Ελλάδα θα είναι εκείνο που υπήρξε τον περασμένο Μάιο: μια χώρα υπό χρεοκοπία. Αυτό είναι το θεμελιώδες πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση μέσα στο 2011. Να διαμορφώσει (με ή χωρίς τη βοήθεια των δανειστών της) μια συμπληρωματική πολιτική, η οποία θα επιτρέψει στην προσπάθεια να έχει αποτέλεσμα. Να διορθώσει το λάθος ή να σταματήσει την κοροϊδία- διαλέγετε και παίρνετε…
Δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή της για να το κάνει. Αλλά αν δεν το κάνει, τότε τρέχει με χίλια να πέσει πάνω στο παγόβουνο. Και στην περίπτωση αυτή δεν μιλάμε για σχήματα λόγου, αλλά για πραγματικό «Τιτανικό».
- Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=375791&dt=31/12/2010#ixzz19wy62D8v
Εκλογές την άνοιξη;
Κρατήστε δύο ημερομηνίες: Φεβρουάριος 2011 και Μάιος 2011. Τότε πρέπει να εκταμιευθούν οι δύο επόμενες και μεγαλύτερες δόσεις του μηχανισμού στήριξης, 15 και 12 δισ. ευρώ, αντιστοίχως.
Πώς θα εκταμιευθούν; Για τη δόση του Φεβρουαρίου θα αξιολογηθούν οι δράσεις ως τις 31 Δεκεμβρίου 2010- με άλλα λόγια, ο απολογισμός του τρέχοντος έτους. Για τη δόση του Μαΐου θα αξιολογηθούν οι δράσεις ως τις 31 Μαρτίου- δηλαδή, το πρώτο τρίμηνο του επόμενου έτους.
Γιατί μας τα λες αυτά; θα ρωτήσετε. Επειδή από αυτή τη διαδικασία θα κριθούν δύο πράγματα ταυτοχρόνως: θα κριθεί αν θα συνεχιστεί η χρηματοδότηση του μηχανισμού,άρα αν θα γίνουν εκλογές. Διότι, αν δεν συνεχιστεί, τότε η χώρα οδηγείται πάραυτα σε (ελεγχόμενη, έστω) πτώχευση και η κυβέρνηση σε εκλογές χρεοκοπίας.
Πιο αναλυτικά.
Μετά και τη δημοσιοποίηση του προϋπολογισμού του 2011, το πιθανότερο είναι ότι η Ελλάδα θα πάρει τη δόση του Δεκεμβρίου- η οποία κατά τα 2/3 της θα εκταμιευθεί τον Ιανουάριο. Σήμερα που μιλάμε, όμως, κανένας εγχώριος ή διεθνής παράγοντας δεν μπορεί να προεξοφλήσει ανάλογη εξέλιξη και με τις δύο επόμενες δόσεις. Το αντίθετο…
Για δύο λόγους:
Πρώτον, η δημοσιονομική προσαρμογή του 2010 παρουσιάζει σοβαρές αποκλίσεις. Φταίει ασφαλώς το υψηλότερο σημείο εκκίνησης μετά τη νέα αναθεώρηση του ελλείμματος 2009. Να υπενθυμίσω όμως ότι και το έλλειμμα στο 9,4% και η ύφεση στο 4,2% για το 2010 αποτελούν ακόμη απλές προβλέψεις. Και ότι οι προβλέψεις του οικονομικού επιτελείου σπανίως επιβεβαιώνονται.
Δεύτερον, οι περισσότερες διαρθρωτικές αλλαγές και δράσεις που επιβάλλει το μνημόνιο καθυστερούν. Ενώ καθυστερεί και η εφαρμογή όσων έχουν ήδη ξεκινήσει. Είτε από διοικητική ανεπάρκεια, είτε από πολιτική ανικανότητα, είτε (κυρίως) από χρονοτριβή των υπουργών που προσπαθούν να αποφύγουν το κόστος των δεσμεύσεων του μνημονίου.
Η τρόικα, ας πούμε, δεν είναι καθόλου πεπεισμένη για την ήπια εξυγίανση των ΔΕΚΟ που υπόσχεται ο Δ. Ρέππας, ο οποίος παραδέχθηκε ότι δεν διαθέτει σχέδιο Β. Δεν φαίνεται να συμμερίζεται την άποψη της Λούκας Κατσέλη ότι η εφαρμογή των δεσμεύσεων του μνημονίου υπόκειται στην έγκριση των συνδικαλιστών του ΠαΣοΚ.
Και, κυρίως, μάλλον τα έχει χαμένα με την Τίνα Μπιρμπίλη, με την οποία ακύρωσε και την προγραμματισμένη συνάντηση που είχε: η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας εκκρεμεί από τον Σεπτέμβριο επειδή αντιτίθεται η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και η υπουργός Περιβάλλοντος δεν είχε κάτι νεότερο να πει ή να αντιπροτείνει.
Αναφέρθηκα σε ορισμένες μόνο καθυστερήσεις ή ολιγωρίες. Οι οποίες έχουν ημερομηνία λήξης τις 31 Δεκεμβρίου. Τον Ιανουάριο η τρόικα θα επιστρέψει στην Αθήνα για να αξιολογήσει την πορεία των πραγμάτων εν όψει της δόσης του Φεβρουαρίου. Και τότε ο Ρέππας ή η Κατσέλη ή η Μπιρμπίλη θα πρέπει να τους πουν ακριβώς αυτό που θέλουν να ακούσουν. Τίποτε άλλο…
Το μνημόνιο και οι δόσεις του δεν είναι, φυσικά, πρόβλημα τριών υπουργών. Είναι πρόβλημα μιας ολόκληρης κυβέρνησης. Η οποία αυτή τη φορά βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με το πολιτικό και κοινωνικό κόστος της πολιτικής που η ίδια δεσμεύτηκε να εφαρμόσει. Το πικρό ποτήρι είναι στο τραπέζι. Και δεν βλέπω πολλούς δρόμους διαφυγής.
Η κυβέρνηση προσπάθησε κατ΄ αρχάς να «μαλακώσει» την υλοποίηση του μνημονίου, να δημιουργήσει μερικά περιθώρια. Στο τελευταίο Εurogroup ο υπουργός Οικονομικών πήρε το μήνυμα ότι «παζάρια δεν γίνονται». Ο,τι συμφωνήθηκε και ό,τι υπογράφηκε θα εφαρμοστεί.
Στη συνέχεια, επιχειρεί να αναζητήσει βοήθεια στο εσωτερικό της χώρας, να οικοδομήσει κάποια συναίνεση και να βρει λίγα στηρίγματα. Δύσκολο. Δεν το έκανε όταν είχε όλα τα χαρτιά στα χέρια της, άρα δεν είναι εύκολο να το πετύχει τώρα που η τράπουλα έχει ξαναμοιραστεί.
Τι απομένει; Το πικρό ποτήρι.
Ή θα το πιει και θα προχωρήσει στην απόλυτη εφαρμογή του μνημονίου με όποιο κόστος αυτή συνεπάγεται και με εντελώς αμφιλεγόμενη προοπτική. Ή θα το αρνηθεί και θα επιχειρήσει ηρωική έξοδο διά των εκλογών και με εντελώς αβέβαιο αποτέλεσμα.
Ούτως ή άλλως, η σημερινή κυβερνητική αμφιθυμία και ραθυμία δεν μπορεί να παραταθεί πέρα από τον Μάρτιο. Για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως επειδή η επιλογή τότε δεν θα βρίσκεται στα χέρια της κυβέρνησης αλλά στα χέρια της τρόικας. Και οι εκλογές δεν θα είναι πλέον επιλογή αλλά απότοκος της χρεοκοπίας.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=368742&dt=21/11/2010#ixzz15z7iRGnS
Κεκτημένο δικαίωμα
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010
«Ρωτώντας πας στην Πόλη» έλεγε η γιαγιά μου και για άλλη μία φορά η αείμνηστη επιβεβαιώθηκε πλήρως. Στις 6 Ιανουαρίου σημειώναμε σε αυτή τη στήλη το εξής:
«Κι επειδή άκουσα πρόσφατα τον Πρόεδρο της Βουλής να παραδίδει μαθήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, μου γεννήθηκε μια πολύ απλή απορία:οι δεκαέξι μισθοί με τους οποίουςαμείβονται ετησίως οι υπάλληλοι της Βουλής είναι προνόμιο ή δικαίωμα; Αν είναι προνόμιο, θα καταργηθεί; Αν είναι δικαίωμα, προτίθεται το ΠαΣοΚ να επεκτείνει το μέτροκαι στους υπόλοιπους μισθωτούς;».
Προς τιμήν του, ο Πρόεδρος της Βουλής μπήκε στον κόπο να απαντήσει. Είπε ότι το σχετικό καθεστώς έχει καθιερωθεί επί Ελευθερίου Βενιζέλου, πράγμα που δεν εξηγεί αν πρόκειται για προνόμιο ή δικαίωμα. Και είπε επίσης ότι ο ίδιος προτίθεται να ζητήσει την υπαγωγή στη φορολογική κλίμακα του 15ου και του 16ου μισθού των υπαλλήλων της Βουλής.
Εκεί λοιπόν δικαιώνεται η γιαγιά μου. Διότι ρωτώντας τον Πρόεδρο μπορεί να μη μάθαμε αν οι δεκαέξι μισθοί είναι προνόμιο ή δικαίωμα αλλά πληροφορηθήκαμε ότι οι υπάλληλοι της Βουλής όχι μόνο παίρνουν δεκαέξι μισθούς ετησίως αλλά και ότι οι δύο εξ αυτών είναι αφορολόγητοι! ΄Η, για να είμαι πιο ακριβής, φορολογούνται αυτοτελώς με ένα ποσοστό πολύ χαμηλότερο της κανονικής φορολογικής κλίμακας.
Δεν ξέρω αν και γι΄ αυτό ευθύνεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Πληροφορούμαι όμως πως όταν ετέθη το θέμα στο διευρυμένο Υπουργικό Συμβούλιο προ της κατάθεσης του προϋπολογισμού, ο Γραμματέας της ΚΟ του ΠαΣοΚ κ. Χρ. Παπουτσής υπεραμύνθηκε της μισθολογικής κατάστασης των υπαλλήλων της Βουλής υποστηρίζοντας ότι όλα αυτά (και πολλά άλλα αντίστοιχα…) εμπίπτουν στην κατηγορία «κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων», τα οποία ουδείς δικαιούται να αμφισβητεί.
Η βασική απορία όμως του γράφοντος παραμένει. Οι δεκαέξι μισθοί (εκ των οποίων οι δύο αφορολόγητοι…) αποτελούν προνόμιο ή δικαίωμα; Από τη στιγμή που ο Πρόεδρος της Βουλής και ο Γραμματέας της ΚΟ του ΠαΣοΚ δείχνουν να το θεωρούν δικαίωμα, δικαιούμαι απολύτως να ρωτήσω: Πότε θα κινηθεί το ΠαΣοΚ ώστε το δικαίωμα αυτό να επεκταθεί σε όλους τους μισθωτούς του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα;
Διότι και οι δύο προαναφερθέντες έχουν ισχυρή αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και θεωρώ απίθανο είτε να προστατεύουν κατηγορίες προνομιούχων είτε να διαφωνούν με την εφαρμογή βασικών δικαιωμάτων σε όλους τους εργαζομένους. Ενώ αποκλείω παντελώς άλλα να λένε στους υπαλλήλους της Βουλής και άλλα σε εμάς, τους υπόλοιπους.
Η αυτονομία της πολιτικής
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009
Για τον νέο εκλογικό νόμο που προτείνει η κυβέρνηση, δεν έχω ούτε πλήρη γνώση ούτε πλήρη γνώμη. Θα περιμένω να ανακοινωθεί επισήμως, να ακούσω τα σχόλια και τις αντιδράσεις, να εκτιμήσω τις θετικέςκαι τις αρνητικές πλευρές του. Θα σταθώ όμως σε ένα σημείο το οποίο δεν αφορά τον εκλογικό νόμο αλλά την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Τον ισχυρισμό κυβερνητικών κύκλων ότι ο νέος εκλογικόςνόμος είναι «ο μοναδικός δρόμος για την αυτονομία της πολιτικής».
Βρίσκω αυτόν τον ισχυρισμό προσβλητικό, διασκεδαστικό και αφελή ταυτοχρόνως.
Είναι προσβλητικός επειδή υπονοεί ότι η πολιτική στην Ελλάδα έχει κάποιο θεμελιώδες πρόβλημα αυτονομίας. Μια τέτοια υπόνοια όμως χρειάζεται μερικές εξηγήσεις για να γίνειπιστευτή. Από πού προκύπτει το πρόβλημα; Ποιος το δημιουργεί; Ποιοι το ανέχονται; Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή όπου οι ίδιοι οι πολιτικοί ομολογούν ότι στερούνται την αυτονομίατης δράσης και των αποφάσεών τους; Μήπως η διαβεβαίωση ότι ζούμε σε μια χώρα περιορισμένης δημοκρατίας μάς προσβάλλει όλους;
Είναι διασκεδαστικός επειδή το πρόβλημα αυτονομίας της πολιτικής το διαπιστώνει μια παράταξη που έχει κυβερνήσει περισσότερα από είκοσι χρόνια τον τόπο και έχει κερδίσει τόσες εκλογές, μηδέ της τελευταίας εξαιρουμένης. Κυβερνούσε άραγε το ΠαΣοΚ σε καθεστώς υποτέλειας και πολιτευόταν σε συνθήκες υποταγής; Πότε; Και αν ναι, τώρα θυμήθηκε να το διορθώσει;
Είναι αφελής επειδή ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η πολιτική στην Ελλάδα στερείται αυτονομίας, αποκλείεται να θεωρήσουμε ότι η έλλειψη οφείλεται στο… εκλογικό σύστημα! Δηλαδή, η πολιτική στη χώρα μας δεν είναι αυτόνομη επειδή οι εκλογές γίνονταν ως τώρα με άλλα συστήματα; Οι σημερινοί βουλευτές και η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι ένας είδος υποτακτικών επειδή εξελέγησαν με διαφορετικό τρόπο; Και οι άλλες δημοκρατίες του πλανήτη που έχουν άλλα συστήματα εκλογής είναι καταδικασμένες να ζουν στη σφαλιάρα και στην εξάρτηση;
Είναι προφανές ότι κάθε κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχει συνταγματικό δικαίωμα να αλλάξει το εκλογικό σύστημα, αν θεωρεί ότι μπορεί να βρει κάποιο άλλο καλύτερο, χρησιμότερο ή απλώς βολικότερο για τα συμφέροντά της. Δεν χρειάζεται όμως να επενδύει την επιλογή της με δασύτριχες ανοησίες. Ούτε να εφευρίσκει δράκους για να υποδύεται τον σωτήρα.
Ούτως ή άλλως, ακόμη κι αν η πολιτική μας έχει πρόβλημα αυτονομίας, η λύση του είναι εξαιρετικά απλή: να αποκτήσουμε αυτόνομους πολιτικούς. Εφόσον συμφωνήσουμε βεβαίως ότι οι σημερινοί δεν είναι…
Το «πρόβλημα ΚΚΕ»
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ
- Ι. Κ. Πρετεντέρης | ΤΟ ΒΗΜΑ, Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )Δεν είναι κακή ιδέα αυτή του ΚΚΕ για «πόλεμο στον πόλεμο» . Ούτε καινούργια. Την τελευταία φορά που την ενεργοποίησαν οι κομμουνιστές ήταν το 1939, όταν υπό την επιφοίτηση του Γερμανοσοβιετικού Συμφώνου είχαν κηρύξει «τον πόλεμο στον πόλεμο» των δυτικών δημοκρατιών εναντίον του Χίτλερ. Αλλά αυτό είναι το ωραίο μαζί τους: πάντα έχουν ένα άθλιο παράδειγμα να θυμηθούν.
Φυσικά, τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Αφού συνέπραξαν με τον ΣΥΡΙΖΑ του Κωνσταντόπουλου για να ανέβει η ΝΔ στην εξουσία, έβαλαν όση πλάτη μπορούσαν να την κρατήσουν εκεί. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ (υπό τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα, πλέον) πήρε κάποια στιγμή τις αποστάσεις του. Τώρα, είναι προφανές ότι στο ΚΚΕ ετοιμάζουν νέο γύρο αντιπαράθεσης με τη νέα κυβέρνηση.
Να ξεκαθαρίσω κάτι: είναι απόλυτο δικαίωμά τους. Κάθε κόμμα έχει τη δημοκρατική ευχέρεια να επιλέγει τους φίλους και τους αντιπάλους του. Δεν πιστεύω ότι ισχύουν οι παλιές ιδεολογικές γραμμές και δεν θεωρώ ότι ένας κομμουνιστής είναι υποχρεωμένος να συμπεριφέρεται φιλικότερα προς τη ΝΔ ή προς το ΠαΣοΚ ή προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο καθένας πολιτεύεται για πάρτη του, συμπεριφέρεται όπως του γουστάρει και κρίνεται γι΄ αυτό.
Από την άλλη πλευρά όμως, ακριβώς όπως ουδείς δικαιούται να επιβάλλει στο ΚΚΕ τις επιλογές του, ούτε αυτό έχει το δικαίωμα να επιβάλλει στους άλλους τις δικές του. Δεν του αρέσει ο διάλογος για το Ασφαλιστικό; Ας μην περάσει ούτε απ΄ έξω! Αλλά αν θα κάνουν οι άλλοι διάλογο, αυτό δεν είναι δική του δουλειά.
Μόνο που εκεί ακριβώς εντοπίζεται το «πρόβλημα ΚΚΕ». Δεν είναι ότι έχει απόψεις, οι οποίες συμβαίνει να αποδοκιμάζονται από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού- από το 92,5% στις τελευταίες εκλογές… Είναι ότι θέλει να επιβάλει τις απόψεις αυτές στους υπολοίπους.
Πώς; Με κάτι δασύτριχες αρλούμπες ως ιδεολογικό περίβλημα. Στο όνομα μιας υποθετικής εκπροσώπησης κάποιων ταξικών συμφερόντων, τη στιγμή που καμία τάξη της ελληνικής κοινωνίας δεν έχει αναθέσει κατά πλειοψηφία την εκπροσώπησή της στο ΚΚΕ. Αλλά κυρίως με τη φασαρία, με τη φωνή και με το ζόρι.
Με άλλα λόγια, το «πρόβλημα ΚΚΕ» δεν είναι οι λύσεις που προτείνει αλλά ότι το ίδιο αποτελεί πρόβλημα στο οποίο χρειάζεται μια λύση. Διότι, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, αυτό το πρόβλημα αρχίζει να έχει κοινωνικό κόστος το οποίο πληρώνουμε όλοι.
Η οικονομία εκδικείται…
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )
- Ι. Κ. Πρετεντέρης | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009
Να μιλήσουμε επιτέλους με αριθμούς. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μαζέψει μέσα σε δεκατέσσερις μήνες περίπου 5,5 δισ. ευρώ από πρόσθετους φόρους. Τεσσεράμισι δισ. ευρώ ως φορολογικά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού και ένα δισ. ευρώ από την έκτακτη εισφορά σε επιχειρήσεις και ακίνητα.
Μιλάμε για το 2,2% του ΑΕΠ, το οποίο καλείται να μετακινηθεί από τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις στα δημόσια ταμεία. Είναι η μεγαλύτερα μεταφορά πόρων από ιδιωτικές τσέπες στο κράτος που έχει σημειωθεί ποτέ στην Ελλάδα. Ποιοι θα πληρώσουν; Το ερώτημα έχει δύο απαντήσεις: Μια πολιτικάντικη και μια πραγματική. Η πολιτικάντικη απάντηση λέει ότι θα πληρώσουν «οι πλούσιοι», «οι έχοντες και κατέχοντες», όπως θέλετε πέστε το. Πρόκειται περί καθαρής ανοησίας: κανείς πραγματικά πλούσιος δεν υπόκειται στους κανόνες της ελληνικής φορολογίας. Οι πραγματικά πλούσιοι μας στέλνουν χαιρετίσματα από την Κύπρο ή το Λουξεμβούργο ή το Μόντε Κάρλο ή τα Νησιά Κέιμαν.
Η πραγματική απάντηση λέει ότι κάποιοι θα βαφτιστούν «πλούσιοι» και θα κληθούν να πληρώσουν. Ποιοι;
Οσοι επαγγελματίες, μισθωτοί ή/και εισοδηματίες δεν μπορούν να αποκρύψουν τα πραγματικά τους εισοδήματα. Και πόσο πλούσιοι είναι αυτοί; Αν το υπουργείο Οικονομικών θέτει το όριο του πλούτου στις 30.000 ευρώ ετησίως όπως έχει ανακοινωθεί προεκλογικώς, αυτό σημαίνει ότι εφεξής είναι πλούσιοι όσοι βγάζουν πάνω από 2.000 ευρώ τον μήνα. Γεμίσαμε εκατομμυριούχους!
[Ενας τρίτος δρόμος, ο δρόμος της μείωσης των δημοσίων δαπανών και της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης, δεν φαίνεται να συγκεντρώνει τις προτιμήσεις της κυβέρνησης. Οι δημόσιες δαπάνες μειώνονται μόνο κατά 1,4%, ενώ η διεύρυνση της φορολογικής βάσης κινείται προς το παρόν στον χώρο των ευγενών προθέσεων].
Προφανώς, η κυβέρνηση θα δώσει την πρώτη απάντηση. Αλλά θα ισχύσει η δεύτερη. Αποτέλεσμα; Η περαιτέρω φορολογική επιβάρυνση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων είναι ο ασφαλέστεροςδρόμος για να βυθιστεί η χώρα και άλλο στην ύφεση. Οι κουτόφραγκοι στην υπόλοιπη Ευρώπη επέλεξαν τον δρόμο των φορολογικών ελαφρύνσεων.
Αυτά λένε οι αριθμοί. Είναι αλήθεια ότι προ αρκετών δεκαετιών, ο παππούς του σημερινού Πρωθυπουργού είχε διακηρύξει την αποσύνδεση των αριθμών από τους ανθρώπους με το περίφημο ευφυολόγημα «στην Ελλάδα ευημερούν ο αριθμοί αλλά πένονται οι άνθρωποι». Πρόκειται για μια παράδοξη προσέγγιση των οικονομικών πραγμάτων, η οποία (θεωρητικά πάντοτε…) θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι στη σημερινή Ελλάδα «πένονται οι αριθμοί αλλά ευημερούν οι άνθρωποι».
Υπό αυτή την έννοια, θα μπορούσε πράγματι μια κυβέρνηση να ισχυριστεί ότι δεν την ενδιαφέρουν οι αριθμοί αλλά οι άνθρωποι. Μόνο που αυτό θα σημαίνει ότι δεν την ενδιαφέρει η οικονομία. Και η αδιαφορία για την οικονομία δεν είναι η καλύτερη συνταγή επιτυχίας. Οχι επειδή θα διαμαρτυρηθούν οι Βρυξέλλες ή οι αγορές ή οι αριθμοί. Αλλά επειδή στο τέλος, η οικονομία πάντοτε εκδικείται.
Ρωτήστε και την κυβέρνηση του Καραμανλή…
Το «σχέδιο»
Ι. Κ. Πρετεντέρης | Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )Ομολογώ ότι δύσκολα πλέον κάτι με εκπλήσσει. Και γιατί άλλωστε; Προεκλογικά και μετεκλογικά, οι περισσότεροι σοβαροί άνθρωποι καταλάβαιναν ότι το περίφημο «σχέδιο για την αναθέρμανση της οικονομίας» που επιδείκνυε το ΠαΣοΚ θα κατέληγε απλώς σε άλλη μια φοροεπιδρομή. Αυτό ακριβώς προδιαγράφεται.
Μαθημένα, λοιπόν, τα βουνά από τα χιόνια. Και τόσο μαθημένα ώστε (ιδίως προεκλογικά…) προτιμούν να εκλαμβάνουν τα φύκια ως φύκια και σπανίως ως μεταξωτές κορδέλες. «Υπάρχουν λεφτά!», μας έλεγαν. Ναι, αλλά προφανώς εννοούσαν τα δικά μας.
Διότι για ποια αναθέρμανση της οικονομίας μιλάμε; Η νέα κυβέρνηση Μέρκελ, ας πούμε, ανακοίνωσε φοροαπαλλαγές για νοικοκυριά και επιχειρήσεις ύψους 26 δισ. ευρώ μέσα στην επόμενη τετραετία. Αυτό μάλιστα, έχει μια λογική και είναι ένα σχέδιο αναθέρμανσης της οικονομίας.
Αλλά πού ξανακούστηκε «σχέδιο αναθέρμανσης της οικονομίας» το οποίο θα μαζέψει από την αγορά 5-6 δισ. ευρώ σε φόρους για να μοιράσει 1 δισ. ευρώ σε επιδόματα; Και τι σόι αναθέρμανση είναι αυτή, όταν οι επιχειρήσεις και τα ακίνητα πληρώνουν έκτακτες εισφορές, οι άλλοι πληρώνουν παραπάνω έμμεσους φόρους και όλοι μαζί καταβάλλουν αυξημένα τέλη, την ίδια στιγμή που η ανάπτυξη είναι αρνητική; Πώς θα αναθερμανθεί μια οικονομία η οποία θα υπόκειται ταυτοχρόνως σε φορολογικήαφαίμαξη;
Διότι το πρόβλημα δεν είναι οι φόροι, να τους πληρώσουμε. Το πρόβλημα είναι η αντίφαση: περισσότεροι φόροι, άρα μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση μιας οικονομίας που βρίσκεται σε ύφεση, δεν οδηγούν σε αναθέρμανση αλλά σε περαιτέρω ψύξη της οικονομικής δραστηριότητας. Ηδη οι προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι ανατριχιαστικές.
Ολοι αντιλαμβανόμαστε, βεβαίως, την οικονομική δυσχέρεια της χώρας. Δεν το αντιληφθήκαμε τώρα, ούτε το κρύβαμε χθες. Και όλοι γνωρίζουμε ότι για τη δυσχέρεια αυτή δεν ευθύνεται η σημερινή κυβέρνηση αλλά η προκάτοχός της.
Σε πολιτικό επίπεδο, όμως, η πιο ουσιώδης σχέση που συνδέει μια κυβέρνηση με τους πολίτες της χώρας της είναι μια σχέση ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης. Και η νέα κυβέρνηση εμφανίζεται σήμερα να παρακάμπτει όχι μόνο προεκλογικές εξαγγελίες, αλλά και μετεκλογικές δεσμεύσεις. «Οχι έκτακτα μέτρα, όχι φοροεπιδρομή» διαβεβαίωνε μόλις προ δεκαημέρου ο Πρωθυπουργός με τις προγραμματικές δηλώσεις. Τώρα, η κυβέρνηση κάνει το αντίθετο.
Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Διότι η οικονομία μπορεί να πάει καλύτερα ή χειρότερα. Αλλά αν η σχέση ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης της κυβέρνησης με την κοινωνίαδιαταραχτεί, κανένα «σχέδιο» δεν μπορεί να την υποκαταστήσει.
ΑΠΟΨΕΙΣ 