Καρακούσης Αντώνης

Οι προνομιούχοι

Posted on 21 Ιανουαρίου, 2011. Filed under: Καρακούσης Αντώνης |

γνωμη

Οι γενικεύσεις είναι αλήθεια προβληματικές, ωστόσο σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αναπόφευκτες. Οταν μάλιστα υπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία και μακροχρόνια παρατήρηση, τότε αναγκαστικά οδηγείται κανείς σ΄ αυτές. Ο συμπαθής κλάδος των φαρμακοποιών, για παράδειγμα, είναι προφανές ότι επί δεκαετίες έχει απολαύσει υπερεισοδήματα, έχει εκμεταλλευθεί τις διοικητικές και οργανωτικές αδυναμίες των ασφαλιστικών ταμείων, όπως και την προνομιακή σχέση με τους υπερσυνταγογράφους γιατρούς και τις συνδεόμενες πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες προσέφεραν αμοιβές σε χρήμα και υπηρεσίες.

Oι γιατροί επίσης, άλλη συμπαθής στον γενικό πληθυσμό ομάδα, εμφανώς έχουν απολαύσει υψηλά και αφορολόγητα εισοδήματα επί πολλές δεκαετίες. Ο πλούτος μερίδας γιατρών, κυρίως μεγαλογιατρών, είναι παροιμιώδης. Στις τράπεζες, ειδικά αυτή την περίοδο της κρίσης, έχουν να λένε ότι μόνο οι γιατροί έχουν λεφτά. Και οι δικηγόροι επίσης, όχι όλοι είναι αλήθεια, αλλά οι φτιαγμένοι το φυσάνε το χρήμα και οι φόροι που πληρώνουν δεν είναι σπουδαίοι όπως προκύπτει από την κατ΄ έτος επεξεργασία των δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος. Και οι συμβολαιογράφοι δεν πρέπει να είναι παραπονεμένοι, ούτε οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες που απήλαυσαν υπερκέρδη και εισοδήματα απίστευτα τα προηγούμενα χρόνια από την οργιώδη οικιστική ανάπτυξη σε ολόκληρη τη χώρα. Στις μικρές τοπικές κοινωνίες, αλλά και στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων, όλοι γνωρίζουν ότι το χρήμα συγκέντρωσαν και κατέχουν φαρμακοποιοί, γιατροί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί και αρχιτέκτονες. Είναι οι προνομιούχες ομάδες των τελευταίων δύο- τριών δεκαετιών.

Τα παραπάνω είναι αδιάψευστα και αποτέλεσμα του καταρρεύσαντος οικονομικού μοντέλου οργάνωσης και λειτουργίας τη χώρας. Αυτή την κατάρρευση μέχρι τώρα πλήρωσαν και πληρώνουν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι μικρέμποροι, οι μικροβιοτέχνες και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και είναι προφανές, επειδή η κρίση είναι συστημική και το μοντέλο θέλει αλλαγή, ότι όλοι οι υπόλοιποι δεν γίνεται να τη βγάλουν καθαρή.

Τα πράγματα δεν μπορούν να μείνουν όπως είναι, δεν είναι διατηρήσιμη η προηγούμενη κατάσταση, οι περικοπές των μισθωτών δεν επαρκούν, χρειάζεται και οι άλλες ομάδες να συμβάλουν, αποδεχόμενες χαμηλότερες αμοιβές, λιγότερα προνόμια και ακόμη πιο καθαρές σχέσεις με το κράτος και τους πολίτες, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς δεν αντέχουν, δεν μπορούν να καλύψουν τις απαιτήσεις των προνομιούχων ομάδων και τάξεων. Με άλλα λόγια η αλλαγή είναι νομοτελειακή. Τα κλειστά προνομιακά καθεστώτα δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Γι΄ αυτό και επιβάλλεται να πέσουν. Οσο ταχύτερα συνειδητοποιηθεί αυτή η ανάγκη, τόσο ταχύτερη και ομαλότερη θα είναι η έξοδος από την κρίση.

Read Full Post | Make a Comment ( None so far )

Η δική μας κρίση

Posted on 26 Νοεμβρίου, 2010. Filed under: Καρακούσης Αντώνης |

γνωμη

Τα εν οίκω μη εν δήμω έλεγαν οι πρόγονοί μας, αλλά εδώ που έχουμε φθάσει, με την οικονομική κρίση να βαθαίνει και να παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις στον χώρο του Τύπου, δεν έχουν νόημα η σιωπή και το κρυφτούλι. Δεν ταιριάζουν στη φύση του επαγγέλματος, δεν περιποιούν τιμή, ούτε μας πρέπουν. Κακά τα ψέματα, αλλά η οικονομική θέση των μέσων ενημέρωσης χειροτερεύει ημέρα με την ημέρα. Τα διαφημιστικά έσοδα στον ημερήσιο Τύπο έχουν εκμηδενισθεί και στον κυριακάτικο έχουν περιορισθεί σε επίπεδα Αυγούστου. Και μαζί οι κυκλοφορίες βαίνουν φθίνουσες, επηρεαζόμενες βαθύτατα και από την υπερανάπτυξη των ιντερνετικών μέσων ενημέρωσης. Το κοινό των ημερήσιων εφημερίδων είναι σήμερα γηρασμένο, η ηλικιακή του σύνθεση αρχίζει από την τέταρτη δεκαετία και από εκεί και κάτω ψάχνει κανείς με τα κιάλια να βρει αναγνώστη χάρτινης εφημερίδας. Αντιστοίχως, η κάμψη της διαφήμισης πλήττει βαθύτατα τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, έχει φέρει σε εξαιρετικά δυσχερή οικονομική θέση ακόμη και τους ισχυρότερους των τηλεοπτικών σταθμών που μέχρι πρότινος απολάμβαναν σημαντικά έσοδα και κέρδη. Τα ραδιόφωνα έχουν προ πολλού περιθωριοποιηθεί και μετακινηθεί από τη ζώνη της ενημέρωσης στη φθηνότερη και αποδοτικότερη της μουσικής. Και ο νέος κύκλος της γρήγορης ιντερνετικής ενημέρωσης ζει τον νεανικό ενθουσιασμό και πληθωρισμό της, κυριαρχείται από πλήθος επιλογών που κατατέμνουν την αγορά και δεν επιτρέπουν ακόμη έσοδα ικανοποιητικά και ευκαιρίες μαζικής απασχόλησης. Ο κλάδος συνολικά είναι υπερχρεωμένος, οφείλει σχεδόν 1,5 δισ. ευρώ στις επίσης κλονισμένες από την κρίση τράπεζες, οι οποίες παλεύουν για τη δική τους επιβίωση και δεν έχουν περιθώρια χορήγησης νέων επισφαλών χρηματοδοτήσεων. Με άλλα λόγια, λεφτά δεν υπάρχουν, τα νούμερα δεν βγαίνουν, η εξίσωση δεν λύνεται. Ο Τύπος και συνολικά τα ΜΜΕ θα εισέλθουν ή καλύτερα έχουν ήδη εισέλθει σε φάση πρωτοφανούς κρίσης, η οποία δεν μπορεί παρά να φέρει ανατροπές και μεγάλες αλλαγές. Η αναδιάρθρωση είναι νομοτελειακή και θα επέλθει. Το ζήτημα είναι να γίνει οργανωμένα, κατά το δυνατόν ομαλά, με τα λιγότερα δυνατά θύματα. Το τοπίο θα αλλάξει, τα μέσα ενημέρωσης επίσης θα αλλάξουν, άλλα θα κλείσουν και άλλα θα γεννηθούν. Ωστόσο, στη μετά την κρίση και την αναδιάρθρωση εποχή το αγαθό της ενημέρωσης θα υπεραναπτυχθεί, θα παίζει ολοένα σημαντικότερο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων και η δημοσιογραφία θα ενισχυθεί και θα κερδίσει. Χρέος των επαγγελματιών δημοσιογράφων είναι να την αναγεννήσουν ξεπερνώντας της αυτολογοκρισίας τα τείχη και της εξουσίας τις θωπείες.

Read Full Post | Make a Comment ( None so far )

Τρέξε, Γιώργο… έπιασαν τον Αλκη

Posted on 22 Νοεμβρίου, 2010. Filed under: Καρακούσης Αντώνης |

γνωμη

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ | Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Ο μεσόκοπος καλοντυμένος κύριος βάδιζε νευρικά με την τσάντα στο χέρι εκείνο το βροχερό φθινοπωρινό βράδυ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Εφυγε άρον άρον από την επιχείρηση έπειτα από ένα τηλεφώνημα της γυναίκας του και αλαφιασμένος προσπαθούσε να φθάσει στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών, στην περιβόητη ΓΑΔΑ. Η γυναίκα του τον είχε ειδοποιήσει με τρεμάμενη φωνή: «Γιώργο, έπιασαν τον Αλκη στη διαδήλωση, τρέχα, τους έχουν πάει στη ΓΑΔΑ». Από εκείνη την ώρα είχε τρελαθεί. Εφυγε τρέχοντας από τα κεντρικά γραφεία της πολυεθνικής όπου δούλευε δώδεκα ώρες τη μέρα και στον δρόμο σκεφτόταν τι πήγε στραβά. Δεν είχε ποτέ επαφή με τον νόμο, δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι θα του συνέβαινε κάτι τέτοιο, ότι θα τρέχει νυχτιάτικα στην καπνισμένη από τα δακρυγόνα λεωφόρο Αλεξάνδρας να βγάλει το βλαστάρι του από τα κρατητήρια. Από αστική οικογένεια, με σπουδές στο εξωτερικό, η γυναίκα του το ίδιο, άνθρωποι καλλιεργημένοι, στα βόρεια προάστια το σπίτι τους, είχαν στα νιάτα τους την επαφή με την Αριστερά, αλλά την είχαν ξεχάσει πια.

Ενιωθαν ασφαλείς και τακτοποιημένοι, είχαν τις αποταμιεύσεις τους, τις επενδύσεις τους, τα παιδιά σε καλά σχολειά και ο μεγάλος είχε περάσει από τους πρώτους στη Νομική Σχολή, ήταν παιδί έξυπνο, δεν είχε ποτέ δυσκολίες, ούτε προβλήματα. Εβγαλε στην εφηβεία κάποιες αμφισβητήσεις, πολλές φορές ειρωνευόταν τον τρόπο ζωής τους, αλλά δημοκρατικοί άνθρωποι ήταν, τις αντιμετώπιζαν ως φυσιολογικές εκδηλώσεις της νιότης. Εκείνη τη χρονιά που μπήκε στο πανεπιστήμιο άρχισαν να τον χάνουν. Η μάνα του πιο ανήσυχη έψαχνε τις παρέες του, κάλεσε τα παιδιά στο σπίτι, μια χαρά τα περισσότερα, με τα μαλλάκια τους, τα όμορφα μπλουζάκια, λίγο ατσούμπαλα και χύμα, αλλά με χιούμορ, δεν βρήκε κάτι παράξενο στη συμπεριφορά τους, είχε καθησυχάσει τον άνδρα της.

Τα σκεφτόταν όλα αυτά καθώς πλησίαζε τη ΓΑΔΑ και άκουγε φασαρία. Εφθασε κοντά, μπλέχτηκε σε ένα πλήθος συγκεντρωμένων νεαρών που φώναζαν συνθήματα για κελιά και αγωνιστές που δεν είχε ξανακούσει, και τον έπιασε ακόμη μεγαλύτερος πανικός.

Κοίταζε δώθε-κείθε σαν χαμένος, δεν ήξερε τι να κάνει και ποιον να ρωτήσει. Πλησίασε προσπαθώντας να δει με τα μυωπικά γυαλιά του πίσω από τα κάγκελα, ώσπου ένιωσε ένα χέρι να τον πιάνει. Γύρισε και είδε τον Γιαννάκη, φίλο του Αλκη, να χαμογελάει και να του λέει καθησυχαστικά: «Θα τους βγάλουν, κύριε Γιώργο, μια προσαγωγή είναι, δεν είναι τίποτε». «Μα, βρε παιδάκι μου, γιατί δεν προσέχετε, πώς βρεθήκατε στα επεισόδια» άρχισε να λέει στον νεαρό, αλλά η φωνή του χάθηκε από τα συνθήματα, καθώς μια ομάδα νεαρών κατέβαινε τις σκάλες του κτιρίου. Σε λίγο κατέβηκε και ο Αλκης, κοίταξε με συγκατάβαση τον τρελαμένο πατέρα του και χώθηκε στις αγκαλιές των φίλων του. Μην έχοντας τι άλλο να κάνει, έφυγε ανακουφισμένος και κλονισμένος μαζί. Η απόσταση πια ήταν μεγάλη. Περπατούσε βαριά και κουρασμένα, η λεωφόρος μύριζε ακόμη, ένιωσε τα μάτια του να δακρύζουν αλλά δεν ήταν σίγουρος αν έφταιγαν τα δακρυγόνα…

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=368521&dt=20/11/2010#ixzz15z5WJB4G

Read Full Post | Make a Comment ( None so far )

Πού χάθηκαν οι επιχειρηματίες

Posted on 26 Οκτωβρίου, 2010. Filed under: Καρακούσης Αντώνης |

Τα προηγούμενα χρόνια στις ημέρες της μεγάλης ευφορίας οι κυρίαρχοι επιχειρηματίες είχαν τα φώτα πάνω τους, έδιναν συνεντεύξεις, περιέγραφαν μεγαλεπήβολα σχέδια, διεκδικούσαν την εμπιστοσύνη του πλήθους, ήθελαν τους μετόχους ευτυχισμένους και τους μικρομετόχους ευχαριστημένους.

Oι ίδιοι επιζητούσαν τον έπαινο και την αναγνώριση, ήθελαν να είναι πρώτο τραπέζι πίστα σε εκδηλώσεις, ομιλίες, δεξιώσεις και φιλανθρωπικά γκαλά. Μιλούσαν οι περισσότεροι με αυτοπεποίθηση μεγάλη, με βεβαιότητα, έδειχναν με κάθε τρόπο ότι έχουν το μέλλον εξασφαλισμένο και τις επιχειρήσεις τους σίγουρες και ασφαλείς. Ορισμένοι μάλιστα κομπορρημονούσαν, εμφανίζονταν ως αχτύπητοι γίγαντες, δεν δίσταζαν να λοιδορήσουν πρόσωπα και καταστάσεις.

Είναι αλήθεια ότι σε εκείνες τις καλές ημέρες πέρασαν από τα χέρια τους λεφτά με ουρά, τόσα που ούτε στα καλύτερα όνειρά τους μπορούσαν να φανταστούν. Είχαν οι περισσότεροι από τους αναγνωρίσιμους επιχειρηματίες την ευκαιρία να συγκεντρώσουν πλούτη αμύθητα, να αποταμιεύσουν, να δημιουργήσουν αποθέματα ικανά να στηρίξουν τις δουλειές σε εποχές που τα πράγματα δεν θα πήγαιναν κατ΄ ευχήν.

Ωστόσο όλος αυτός ο κύκλος των επιτυχημένων και δημοφιλών προσώπων που μέχρι πρότινος διεκδικούσαν δημοσιότητα και προβολή είναι πλέον χαμένοι, ούτε στις στήλες των κοσμικών περιοδικών δεν εμφανίζονται πια. Και οι επιχειρήσεις των περισσοτέρων μοιάζουν ναυάγια, παρατημένα μαγαζιά χωρίς φροντίδα και πρόνοιες, παραπαίουν, και οι ίδιοι συμπεριφέρονται σαν να έχουν μετακομίσει, σαν να μην είναι δικές τους οι εταιρείες. Με εξαίρεση κάποιες παραδοσιακές οικογένειες όπως οι Κανελλόπουλοι και οι Παπαλεξόπουλοι των τσιμέντων, ο Θεοδωρόπουλος της Chipita, οι Σκλαβενίτηδες του εμπορίου, ο Γερμανός των νέων τεχνολογιών και λίγοι ακόμη που δεν δίστασαν τον καιρό της κρίσης να αναλάβουν ρίσκο, να αγοράσουν, να φέρουν λεφτά απ΄ έξω και να επενδύσουν, οι υπόλοιποι της εύφορης κοιλάδας εξαφανίστηκαν στην κυριολεξία και ίσως να ήταν οι πρώτοι που έστειλαν τα λεφτά σε σίγουρα μέρη.

Πού είναι άραγε τόσοι και τόσοι που τις καλές εποχές δεν περνούσε ημέρα να μη μεταδώσουν και κάτι δήθεν εντυπωσιακό και σπουδαίο; Πού χάθηκαν οι μεγάλοι επιχειρηματίες; Τους πάτησε το τρένο της κρίσης ή δεν υπήρξαν ποτέ και εκείνο που βλέπαμε ήταν εικόνα μαγική, κατασκευασμένη; Τέτοιο έλλειμμα επιχειρηματικής τάξης δεν γνώρισε ποτέ η χώρα. Αλλο ένα σημάδι του τέλους εποχής που ζούμε και της ανάγκης για αναγέννηση και ανασυγκρότηση.

Read Full Post | Make a Comment ( None so far )

Και όμως… υπάρχει φως

Posted on 16 Σεπτεμβρίου, 2010. Filed under: Καρακούσης Αντώνης, Οικονομική κρίση |

Οτι η ελληνική προσπάθεια εξυγίανσης και σταθεροποίησης της οικονομίας έχει υποτιμηθεί από τις διεθνείς αγορές και τους διαχειριστές κεφαλαίων δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία. Ειδικά το περασμένο καλοκαίρι, μετά τις αναιτιολόγητες πολλαπλές υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας και κατ΄ επέκταση των ελληνικών χρεογράφων, το κακό παράγινε. Τα ελληνικά ομόλογα και ιδιαίτερα τα μακροπρόθεσμα δεκαετούς διάρκειας χαρακτηρίστηκαν από τους οίκους αξιολόγησης «σκουπίδια» και έχασαν σχεδόν το μισό της αξίας τους. Εκτοτε, αποτιμώνται από τις χρηματαγορές στο 50% της ονομαστικής αξίας τους, με αποτέλεσμα η χώρα μας να μένει αποκλεισμένη χωρίς πρόσβαση στις πηγές του διεθνούς χρήματος. Ωστόσο, όσο περνά ο καιρός και δεν επιβεβαιώνεται το σενάριο της καταστροφής το οποίο επέβαλε τις παραπάνω δυσμενείς αποτιμήσεις αλλά αντιθέτως μεταδίδονται ενθαρρυντικά σήματα από τους διεθνείς οργανισμούς, τα πράγματα αλλάζουν, ή καλύτερα μπορούν να αλλάξουν.

Τα όσα συνέβησαν χθες στο Λονδίνο είναι ενδεικτικά των δυνατοτήτων μεταβολής των συνθηκών. Οι ενημερώσεις που διοργανώθηκαν εκεί από τον υπουργό Οικονομίας και τους επικεφαλής της τρόικας, τα επιχειρήματα που ανεπτύχθησαν και ιδιαίτερα το γεγονός ότι ξένοι εμπειρογνώμονες στηρίζουν και στην κυριολεξία προπαγανδίζουν την ελληνική προσπάθεια σταθεροποίησης μοιάζουν ικανά να δημιουργήσουν προϋποθέσεις μεταστροφής των διαθέσεων. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στις ενημερώσεις αυτές το μεγάλο ενδιαφέρον δεν ήλθε από τα μέσα ενημέρωσης αλλά από πλήθος επενδυτών. Τα διεθνή ΜΜΕ αποδέχονται πια ότι το ελληνικό πρόβλημα παραπαίχθηκε και δεν παράγει πλέον άλλους δράκους.

Αντιθέτως, οι επενδυτές και οι διαχειριστές κεφαλαίων αρχίζουν να ταλαντεύονται.Ορίζονται μεν από τις προηγούμενες αντιλήψεις περί πιθανής ελληνικήςχρεοκοπίας, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλουν να χάσουν μια ενδεχόμενη ευκαιρία κερδοσκοπίας από τυχόν ελληνική σταθεροποίηση. Ακούγοντας μάλιστα λόγια επαινετικά από διεθνείς εμπειρογνώμονες, ο πειρασμός αντιστροφής των πράξεων πολλαπλασιάζεται. Γνωρίζουν ότι αν το στοίχημα αλλάξει και βγει τα κέρδη θα είναι πολλαπλάσια. Και αν όντως το στοίχημα αλλάξει και αρχίσουν να αγοράζουν δεκαετείς ελληνικούς τίτλους προσδοκώντας βελτίωση της τιμής τους από το σημερινό 50% στο 65% ή στο 70% το κλίμα στις διεθνείς αγορές θα αλλάξει άρδην, η προσδοκία μιας ελληνικής σταθεροποίησης θα επικρατήσει και τότε οι αγορές, όπως μας βύθισαν χωρίς έλεος, θα μας ανυψώσουν χωρίς πολλές σκέψεις.

Το ζήτημα είναι ο εντοπισμός της χρονικής στιγμής μεταστροφής της στάσης των επενδυτών και βεβαίως των πράξεων και των επιλογών της ελληνικής κυβέρνησης που θα την επιταχύνουν ή θα την επιβραδύνουν. Και εδώ έχει όντως σημασία η στάση της αντιπολίτευσης και δη της αξιωματικής, όπως και της κυβέρνησης η πειθαρχία και η εμμονήστο πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων, της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, που κατά γενική παραδοχή και όχι επειδή το λέει το ΔΝΤ έχει εξελιχθεί σε εθνικό σπορ, το οποίο ευνοείται ακόμη και από τις φορολογικές αρχές.

Read Full Post | Make a Comment ( None so far )

Και τώρα τι;

Posted on 26 Απριλίου, 2010. Filed under: Καρακούσης Αντώνης |

  • ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ | Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Το μοιραίο συνετελέσθη, η χώρα οδηγήθηκε θέλοντας και μη στην αγκαλιά του κοινού μηχανισμού διάσωσης που συμφώνησαν Ευρωπαϊκή Ενωση, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και πλέον είναι υποχρεωμένη, εκ των συνθηκών, να αποδεχθεί πολιτικές και επιλογές που μέχρι πρότινος αρνιόταν.

Ουσιαστικά η κυβέρνηση συμφώνησε έναντι της βοήθειας την επιβολή καθεστώτος πολυμερούς διεθνούς οικονομικού ελέγχου και εκχώρησε σε υπερεθνικά όργανα, τουλάχιστον για τρία χρόνια, τον σχεδιασμό και την παρακολούθηση της οικονομικής πολιτικής.

Από εδώ και πέρα η οικονομική πολιτική θα είναι υποχρεωμένη να κινείται εντός στενών και οριοθετημένων δημοσιονομικών πλαισίων και οι υπεύθυνοι για την άσκησή της θα ελέγχονται σε τακτά χρονικά διαστήματα ως προς τα αποτελέσματα.

Και μαζί ανέλαβαν την υποχρέωση να προωθήσουν στη διετία 2011-2012 διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ικανές να καταστήσουν και πάλι ανταγωνιστική την ελληνική οικονομία.

Πρακτικά οι υποχρεώσεις που ανέλαβε ο κ. Παπανδρέου παραπέμπουν σε μια ταχεία διαδικασία φιλελεύθερης προσαρμογής, σύμφωνα με τους όρους και τα επικρατήσαντα τα τελευταία χρόνια πρότυπα της οικονομίας της αγοράς. Ολες οι αντιστάσεις της Μεταπολίτευσης θα τεθούν υπό αίρεση και αμφισβήτηση, η ίδια η πορεία της ελληνικής κοινωνίας θα κριθεί αναθεωρητέα και θα αναγκασθεί να αποδεχθεί πειθαρχίες που μέχρι πρότινος είτε δεν αναγνώριζε είτε δεν ήθελε να εφαρμόσει.

Με άλλα λόγια η χθεσινή μέρα είναι ιστορική, αλλά σίγουρα όχι η ευτυχέστερη.

Η απόφαση αποδοχής του καθεστώτος διεθνούς οικονομικού ελέγχου δεν είναι το καλύτερο που μας συμβαίνει.

Και προφανέστατα η συνέχεια δεν θα είναι τυπική ούτε ευθύγραμμη. Πρώτος ο Πρωθυπουργός και μαζί η κυβέρνηση οφείλουν να αλλάξουν. Ο τύπος της διακυβέρνησης επίσης δεν μπορεί παρά να αλλάξει. Για να γίνει αποδοτική, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της νέας εποχής οφείλει να οργανωθεί αντιστοίχως, να πλαισιωθεί από έμπειρα στη διοίκηση πρόσωπα και να αποκτήσει μεθοδικότητα, αποτελεσματικότητα και επιχειρησιακή ικανότητα.

Οπως έχουμε επαναλάβει, το έργο της επόμενης τριετίας θα μοιάζει με εκείνο της διοργάνωσης δέκα Ολυμπιακών Αγώνων μαζί.

Κατ΄ αντιστοιχία ο κ. Παπανδρέου οφείλει να στρατεύσει και να στοιχίσει ετοιμοπόλεμες δυνάμεις και όχι σχολιαρόπαιδα. Εδώ που φθάσαμε δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες ούτε επιτρέπονται άλλα λάθη. Ή θα μείνει στην Ιστορία ως επίμονος διασώστης ή ως ένας από τους πολλούς επιγόνους της καταστροφής.

Read Full Post | Make a Comment ( None so far )

Το μεγάλο μυστικό

Posted on 9 Ιανουαρίου, 2010. Filed under: Καρακούσης Αντώνης | Ετικέτες: |

Η εξελισσόμενη, πολυδιάστατη, οικονομική και κοινωνική κρίση είναι και κρίση του μοντέλου και μαζί της πολιτικής αποφαίνονται πλέον οι περισσότεροι.

Οι επιφανέστεροι της πολιτικής έχουν εδώ και καιρό περιγράψει την ανάγκη μιας συνολικής μεταρρύθμισης και αλλαγής η οποία θα μεταβάλει πλήρως τις δομές σε όλα τα επίπεδα διοίκησης, από τους δήμους και τις περιφέρειες έως και την κεντρική διοίκηση, την κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα.

Στη βάση αυτής άλλωστε της κοινής πεποίθησης η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχουν θέσει ως προτεραιότητά τους ταυτόχρονα με την προσπάθεια εξόδου από την οικονομική κρίση και τη θεσμική ανασυγκρότηση και μεταρρύθμιση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης.

Εχει διακηρυχθεί ότι η δεύτερη ενοποίηση των δήμων, η κατάργηση των νομαρχιών, η ταυτόχρονη θεσμοθέτηση του αιρετού περιφερειάρχη, οι αλλαγές στον εκλογικό νόμο, όπως και η υιοθέτηση νέων αρχών διαφάνειας στην πολιτική ζωή της χώρας αποτελούν ψηφίδες ακριβώς μιας μεγάλης μεταρρύθμισης, η οποία έχει ανάγκη το κράτος και συνολικά το πολιτικό σύστημα.

Ουδείς διαφωνεί με τον σκοπό, ούτε αμφισβητεί ότι οι προθέσεις είναι καλές και αγαθές.

Ωστόσο υπάρχει μια κρίσιμη ζώνη που μένει ανέγγιχτη, παρ΄ ότι συγκροτεί τον πυρήνα της πολιτικής στη χώρα μας. Τα ίδια τα κόμματα τα οποία ευαγγελίζονται τη μεταβολή και την πρόοδο ζουν σε «μαύρη τρύπα».

Κατά τρόπο παράδοξο ίσως και μοναδικό στην προηγμένη Δύση τα ελληνικά κόμματα δεν έχουν νομική υπόσταση.

Πρόκειται για ενώσεις προσώπων ειδικού σκοπού, εκφράζονται και εκπροσωπούνται μόνο από τον αρχηγό, δεν δεσμεύονται σχεδόν από τίποτε, εγγυήσεις συνέπειας δεν προσφέρουν, τα οικονομικάτους είναι απολύτως αδιαφανή, το καταστατικό τους παραβιάζεται κατά το δοκούν. Οπως και η δημοκρατικήλειτουργία τους, στις περισσότερες των περιπτώσεων, υπακούει στη βούληση των αρχηγών και μόνο σε αυτήν. Τα περισσότερα μοιάζουν με μικράφέουδα ηγεμόνων, θυμίζουν συγγενή της μοναρχίας σχήματα, μοιάζουν απομεινάρια μιας άλλης εποχής και γι΄ αυτό δεν δύνανται ούτε τη μεταρρύθμισηούτε την αλλαγή, που κατά καιρούς ευαγγελίζονται, να φέρουν.

Ισως χρειάζεται η πρώτη μεταρρύθμιση και αλλαγή να αρχίσει από τα κόμματα, δηλαδή από την πηγή, από την κεφαλή του πολιτικού συστήματος, που φιλοδοξεί μεν όλα να τα αλλάξει, μα έχει αποδειχθεί πως δεν μπορεί, επειδή προφανώς το ίδιο είναι προβληματικό, με αποτέλεσμα να δρα ενοχικά και αναποτελεσματικά. Και ίσως αυτό να είναι το μεγάλο μυστικό της κρίσης που τελειωμό δεν έχει…

Read Full Post | Make a Comment ( None so far )

Ας είναι ευτυχές το 2010

Posted on 1 Ιανουαρίου, 2010. Filed under: Καρακούσης Αντώνης |

  • Αντώνης Καρακούσης | ΤΟ ΒΗΜΑ,  Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010

Ετος μεταβατικό και κρίσιμο το 2010, ενσωματώνει κινδύνους, φόβους, αγωνίες, μα και προσδοκίες μεγάλες. Ολα μπορούν να συμβούν και όλα μπορούν να αλλάξουν στη νέα χρονιά. Ισως να αποδειχθεί μοιραία, ίσως απλώς μίζερη και καταθλιπτική, ίσως και απολύτως αναγεννητική, αν οι συνθήκες και οι επιλογές των αρχόντων το επιτρέψουν.

Τα δεδομένα πάντως δεν είναι τα καλύτερα.

Η χώρα μας παλεύει με την υπερχρέωση και την κακή της φήμη.

Στο εξωτερικό αντιμετωπίζεται ως χώρα απατεώνων, η ηγεσία της αμφισβητείται και οι όποιες επιλογές μας περνάνε από δέκα κόσκινα.

Εως τώρα, δεν πείθουν, ούτε συγκινούν, αντιθέτως επιτείνουν την καχυποψία και προκαλούν επαναλαμβανόμενα κύματα δυσπιστίας από τις αγορές, οι οποίες απαιτούν εδώ και τώρα αίμα και δάκρυα για να συγκατανεύσουν και να ευνοήσουν τον δανεισμό μας. Τις τελευταίες ημέρες έπειτα από συνεννοήσεις και διαπραγματεύσεις με τα αρμόδια οικονομικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπάρχουν σημάδια συντονισμού και κοινής αντιμετώπισης του ελληνικού προβλήματος.

Στις 6 Ιανουαρίου θα βρίσκονται στην Αθήνα κλιμάκια εμπειρογνωμόνων της Κομισιόν, της Ευρωτράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προκειμένου να παρακολουθήσουν από κοντά την κατάρτιση του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης, ώστε να εξασφαλισθεί ένα είδος προέγκρισης του ελληνικού σχεδίου αντιμετώπισης της πολυσύνθετης δημοσιονομικής και παραγωγικής κρίσης και να ελαχιστοποιηθούν οι αμφισβητήσεις των διεθνών αγορών.

Αν τα πράγματα πάνε κατ΄ ευχήν και το πρόγραμμα σταθερότητας φέρει τη «βούλα» των ευρωπαϊκών αρχών και του ΔΝΤ πολλά θα κερδηθούν. Και κυρίως χρόνος και ανοχή. Από εκεί και πέρα όλα θα εξαρτηθούν από τη συνέπεια της εφαρμογής και την ένταση της ελληνικής προσπάθειας. Στην περίπτωση αυτή θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι το 2010 μπορεί να είναι έτος αναγεννητικό. Σε άλλη περίπτωση, αν η προσπάθεια δεν χαρακτηρίζεται από συνέπεια και συνέχεια, οι αμφισβητήσεις θα επανέλθουν δριμύτερες και η χώρα θα χάσει ευκαιρία μοναδική.

Αν τέλος αποτύχει η επερχόμενη διαβούλευση, τότε όντως το 2010 θα αποδειχθεί μοιραίο και θα κυριαρχηθεί από αναστατώσεις και εντάσεις πρωτοφανείς, την εξέλιξη των οποίων κανείς δεν δύναται σήμερα να προγνώσει. Αν όμως τα σενάρια είναι αυτά, κοινή είναι η πεποίθηση ότι το προηγούμενο διάστημα, έστω υπό καθεστώς πιέσεων και αντεγκλήσεων, η ελληνική κρίση αποκωδικοποιήθηκε και συνειδητοποιήθηκε η ανάγκη μιας ολοκληρωμένης επέμβασης. Και αυτή η συνειδητοποίηση είναι ίσως που γεννά τις περισσότερες προσδοκίες και δίδει πραγματική διάσταση στην αισιοδοξία, η οποία έτσι κι αλλιώς προσφέρεται από τον χαρακτήρα των εορταστικών ημερών.

Read Full Post | Make a Comment ( None so far )

Τρεις καθηγητές και η πατρίς εχάθη

Posted on 26 Νοεμβρίου, 2009. Filed under: Καρακούσης Αντώνης, Πανεπιστημιακοί |

«Τρεις καθηγητές και η πατρίς εχάθη» είχε αναφωνήσει προ αμνημονεύτων ετών ο Βίσμαρκ. Φαίνεται ότι εκείνο το απόφθεγμα του πρώσου ηγέτη, προϊόν προφανώς μακράς εμπειρικής παρατήρησης, αγνοήθηκε απολύτως από τους επιτελείς της νέας κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου. Η διαδικασία προκήρυξης των θέσεων και επιλογής γενικών και ειδικών γραμματέων με βιογραφικά σημειώματα εξελίσσεται σε παράσταση μόνο για πανεπιστημιακούς. Και όντως η συντριπτική πλειονότητα των μέχρι τώρα επιλεγέντων νέων γενικών και ειδικών γραμματέων διατηρεί κάποια θέση σε ένα από τα πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας. Επίσης, οι πρώτες τοποθετήσεις δείχνουν ότι το αυτό μέτρο θα επικρατήσει και για τις θέσεις διοικητών σε μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς. Τούτων δοθέντων ο ανεξάρτητος παρατηρητής δεν μπορεί παρά να αισθανθεί τη μονομέρεια των επιλογών και λογικώς βεβαίως να σκεφθεί ότι είτε η συγκεκριμένη διαδικασία έχει κάποιο πρόβλημα είτε κάποιοι έχουν βαλθεί να ευνοήσουν σκανδαλωδώς τη συμπαθή, κατά τα άλλα, επαγγελματική ομάδα των πανεπιστημιακών καθηγητών.

Oπως και να έχει, πάντως, η μονομέρεια είναι δεδομένη και ευλόγως προκαλεί ερωτήματα. Οσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα σχολιάζουν ότι άλλο πράγμα η επιστημοσύνη και η μετάδοση της γνώσης και εντελώς διαφορετικό το μάνατζμεντ πολυπληθών και οικονομικά ισχυρών διοικητικών μονάδων, όπως τα υπουργεία και οι μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις.

Λογικώς σε όλες τις περιπτώσεις η εμπειρία σε αντίστοιχες μονάδες του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα θα έπρεπε να αποτελεί σημαντικό κριτήριο επιλογής σε μια διαδικασία που προεβλήθη ως η πρώτη μεταρρυθμιστική πράξη και έχει διακηρυγμένο σκοπό την εξασφάλιση συνθηκών αποδοτικής και αποτελεσματικής διοίκησης.

Καλοί οι καθηγητές και αξιοσέβαστοι άνθρωποι οι πιο πολλοί, αλλά ελάχιστοι έχουν να καταθέσουν εμπειρία και περγαμηνές αποτελεσματικής διοίκησης μεγάλων διοικητικών μονάδων.

Oι πιο κακεντρεχείς μάλιστα δεν θα δίσταζαν να πουν ότι οι περισσότεροι των πανεπιστημιακών δεν έχουν διοικήσει ούτε περίπτερο, ότι συνήθως είναι χαοτικοί και ότι, όπως οι γιατροί, δεν δύνανται να λειτουργήσουν αποδοτικά πουθενά αλλού έξω από τα ιατρεία και τα γραφεία τους.

Βεβαίως η πραγματική ζωή κρύβει πολλές εκπλήξεις. Ισως τα νέα πρόσωπα της κρατικής μηχανής να ενσωματώνουν, εκτός από τις πανεπιστημιακές εμπειρίες, και διοικητικές εμπειρίες και τελικώς να αποδειχθούν αρκούντως αποτελεσματικά. Πιθανώς άλλωστε να ήλθε ο ο καιρός να καταρριφθεί το ιστορικό απόφθεγμα του Βίσμαρκ.

Read Full Post | Make a Comment ( None so far )

Προς αθεράπευτους λαϊκιστές

Posted on 9 Νοεμβρίου, 2009. Filed under: Δημόσια διοίκηση, Καρακούσης Αντώνης, Οικονομία |

Oσοι παρακολουθούν από χρόνια την οικονομία γνωρίζουν ότι τα προβλήματά της είναι πάνω απ΄ όλα πολιτικά και η εκδήλωσή τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών και εφαρμογής συγκεκριμένων αποφάσεων.

Ιδιαίτερα η σημερινή βαθιά δημοσιονομική κρίση, που έχει φέρει τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιων υστερήσεων, ανακολουθιών και αμεριμνησίας στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής. Δεν υπήρξαν οι απαραίτητες πρόνοιες στις καλές ημέρες και τώρα που ήλθαν οι δύσκολες τα πάντα μοιάζουν ασήκωτα. Ωστόσο μέθοδος υπάρχει, όπως και κατάλληλη εμπειρία. Το 1993 τα πράγματα δεν ήταν πολύ διαφορετικά. Και τότε, έπειτα από μια άγονη συντηρητική διακυβέρνηση και μια αντίστοιχη πολιτική μεταβολή σαν τη σημερινή, η νέα κυβέρνηση αντιμετώπιζε εκρηκτικές δημοσιονομικές συνθήκες. Και σε εκείνη την προεκλογική περίοδο δεν είχαν ειπωθεί όλα, όπως και βεβαίως από κάποιους καλλιεργήθηκαν προσδοκίες.

Με την ανάληψη όμως της διακυβέρνησης και τη διαπίστωση της εκρηκτικότητας των δημοσιονομικών συνθηκών δεν υπήρξαν ούτε ταλαντεύσεις ούτε πανικός. Δόθηκαν τα σήματα, απεστάλησαν τα μηνύματα και αμέσως σηκώθηκαν τα μανίκια.

Οταν η οικονομία εξαερώνεται, όπως συμβαίνει τώρα, πρώτα απ΄ όλα χρειάζεται ένα ισχυρό παιδαγωγικό μήνυμα προς την κοινωνία και τις ηγέτιδες τάξεις και ομάδες της κοινωνίας μας. Και αυτό δεν προσφέρεται, παρά μόνο με την αλήθεια της περιγραφής.

Οταν η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, δεν κρύβεις το πρόβλημα.

Αντιθέτως, το παρουσιάζεις όπως ακριβώς είναι και διεκδικείς τη συντεταγμένη συμμετοχή των πάντων στην προσπάθεια ανάταξης της χώρας.

Η συνειδητοποίηση επέρχεται διά της αυτογνωσίας και η πολιτική επιβάλλεται χωρίς πολλές κουβέντες. Το 1993, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου διακήρυξε από τις πρώτες ημέρες ότι «το χρέος ή θα το αφανίσουμε ή θα αφανίσει τη χώρα», άπαντες έλαβαν το μήνυμα και όλοι συνειδητοποίησαν ότι δεν είναι καιρός για πολιτικά ή άλλα παίγνια.

Και έτσι η προσπάθεια έλαβε εθνικές διαστάσεις και υιοθετήθηκε χωρίς αμφισβητήσεις ή άλλους υπολογισμούς.

Και φόροι επιβλήθηκαν και οι διεκδικήσεις υποχώρησαν και, το κυριότερο, οι προσδοκίες αναγεννήθηκαν.

Στην παρούσα συγκυρία αντίστοιχο μήνυμα αυτογνωσίας δεν έχει ακόμη μεταδοθεί. Αντιθέτως αρκετοί, παρά την κρισιμότητα των περιστάσεων, συνεχίζουν να καταδιώκονται από σύνδρομα λαϊκισμού και επιμένουν να παριστάνουν τους προστάτες του λαού, τις πραγματικές αγωνίες του οποίου ούτε γνωρίζουν ούτε κατανοούν.

Read Full Post | Make a Comment ( None so far )

« Προηγούμενες Καταχωρίσεις

Liked it here?
Why not try sites on the blogroll...