Οι προνομιούχοι

Οι γενικεύσεις είναι αλήθεια προβληματικές, ωστόσο σε ορισμένες περιπτώσεις είναι αναπόφευκτες. Οταν μάλιστα υπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία και μακροχρόνια παρατήρηση, τότε αναγκαστικά οδηγείται κανείς σ΄ αυτές. Ο συμπαθής κλάδος των φαρμακοποιών, για παράδειγμα, είναι προφανές ότι επί δεκαετίες έχει απολαύσει υπερεισοδήματα, έχει εκμεταλλευθεί τις διοικητικές και οργανωτικές αδυναμίες των ασφαλιστικών ταμείων, όπως και την προνομιακή σχέση με τους υπερσυνταγογράφους γιατρούς και τις συνδεόμενες πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες προσέφεραν αμοιβές σε χρήμα και υπηρεσίες.

Oι γιατροί επίσης, άλλη συμπαθής στον γενικό πληθυσμό ομάδα, εμφανώς έχουν απολαύσει υψηλά και αφορολόγητα εισοδήματα επί πολλές δεκαετίες. Ο πλούτος μερίδας γιατρών, κυρίως μεγαλογιατρών, είναι παροιμιώδης. Στις τράπεζες, ειδικά αυτή την περίοδο της κρίσης, έχουν να λένε ότι μόνο οι γιατροί έχουν λεφτά. Και οι δικηγόροι επίσης, όχι όλοι είναι αλήθεια, αλλά οι φτιαγμένοι το φυσάνε το χρήμα και οι φόροι που πληρώνουν δεν είναι σπουδαίοι όπως προκύπτει από την κατ΄ έτος επεξεργασία των δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος. Και οι συμβολαιογράφοι δεν πρέπει να είναι παραπονεμένοι, ούτε οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες που απήλαυσαν υπερκέρδη και εισοδήματα απίστευτα τα προηγούμενα χρόνια από την οργιώδη οικιστική ανάπτυξη σε ολόκληρη τη χώρα. Στις μικρές τοπικές κοινωνίες, αλλά και στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων, όλοι γνωρίζουν ότι το χρήμα συγκέντρωσαν και κατέχουν φαρμακοποιοί, γιατροί, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί και αρχιτέκτονες. Είναι οι προνομιούχες ομάδες των τελευταίων δύο- τριών δεκαετιών.

Τα παραπάνω είναι αδιάψευστα και αποτέλεσμα του καταρρεύσαντος οικονομικού μοντέλου οργάνωσης και λειτουργίας τη χώρας. Αυτή την κατάρρευση μέχρι τώρα πλήρωσαν και πληρώνουν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι μικρέμποροι, οι μικροβιοτέχνες και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και είναι προφανές, επειδή η κρίση είναι συστημική και το μοντέλο θέλει αλλαγή, ότι όλοι οι υπόλοιποι δεν γίνεται να τη βγάλουν καθαρή.

Τα πράγματα δεν μπορούν να μείνουν όπως είναι, δεν είναι διατηρήσιμη η προηγούμενη κατάσταση, οι περικοπές των μισθωτών δεν επαρκούν, χρειάζεται και οι άλλες ομάδες να συμβάλουν, αποδεχόμενες χαμηλότερες αμοιβές, λιγότερα προνόμια και ακόμη πιο καθαρές σχέσεις με το κράτος και τους πολίτες, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς δεν αντέχουν, δεν μπορούν να καλύψουν τις απαιτήσεις των προνομιούχων ομάδων και τάξεων. Με άλλα λόγια η αλλαγή είναι νομοτελειακή. Τα κλειστά προνομιακά καθεστώτα δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Γι΄ αυτό και επιβάλλεται να πέσουν. Οσο ταχύτερα συνειδητοποιηθεί αυτή η ανάγκη, τόσο ταχύτερη και ομαλότερη θα είναι η έξοδος από την κρίση.