Κοψίνη Χριστίνα
Απωθημένα και ιδεοληψίες
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )
- Tης Χριστινας Κοψινη, Η Καθημερινή, 23-11-10
Τα εργασιακά ήταν στο απόσπασμα αυτό το Σαββατοκύριακο. Παραλίγο να πιστέψουμε ότι οι δανειστές μας θα κρίνουν την καταβολή ή μη της τρίτης δόσης από την αδιαλλαξία της υπουργού Εργασίας. Από την επιμονή της να μην αποδεχθεί, χωρίς όρους, τη διάλυση του υφιστάμενου μηχανισμού διαπραγμάτευσης του βασικού μισθού. Και καλά, από την τρόικα είναι λογικό να αναμένουμε αντιδράσεις για τις αντιρρήσεις της επί των εργασιακών. Στο κάτω κάτω, οι επιτηρητές είναι τεχνοκράτες. Δεν χρωστάνε σε κανέναν τίποτε και δικαιούνται να επικρίνουν όσους υπουργούς δεν τηρούν κατά γράμμα το πνεύμα του Μνημονίου.
Tο πρόβλημα είναι για όλους τους άλλους, που ομοθυμαδόν έβριζαν την κ. Κατσέλη γιατί τόλμησε να υποστηρίξει γραπτώς μια θέση που στο κάτω κάτω δεν ήταν -αν κρίνω από το άρθρο της στο «Βήμα» με τίτλο «Αναζητώντας τη χαμένη ανταγωνιστικότητα» (τίτλος που ωστόσο δεν προτιμήθηκε από την εφημερίδα- παρά η θέση του ΟΟΣΑ για το κόστος εργασίας στην Ελλάδα. Η επίθεση, ακόμη και αν η ίδια έκανε σε όλα μα σε όλα λάθος, ακόμη και αν υποτεθεί ότι οι σκέψεις της υπαγορεύονταν από σκοπιμότητες και ιδιοτέλεια, όπως της καταλογίζουν κάποιοι, καταδεικνύει το επίπεδο της πολιτικής μας κουλτούρας. Τον ολοκληρωτισμό της άποψης που δεν επιτρέπει καμία, μα καμία απόκλιση των ιδεών από το δόγμα, το εκάστοτε κυρίαρχο δόγμα. Πράγματι, ο σταλινισμός δεν έχει διεισδύσει μόνο στην ελληνική Αριστερά, αλλά σε όλο το φάσμα των δημόσιων κατηγόρων που δεν έχουν ανοχή σε κινήσεις που θα μπορούσαν να αποδείξουν ότι ακόμη υπάρχει πολιτική διαπραγμάτευση σε αυτή τη χώρα.
Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η προσπάθεια αποδόμησης κάθε θεσμικού κληροδοτήματος στον τομέα των συλλογικών συμβάσεων. Αλλά, ακόμη και αν συμφωνήσουμε ότι χρειάζεται μια «δημιουργική» καταστροφή σε ό, τι χτίστηκε την τελευταία 30ετία, ας μας εξηγήσει κάποιος ποιο θα είναι ακριβώς το δημοσιονομικό όφελος της χώρας από το τσάκισμα των συλλογικών συμβάσεων; Πώς θα επηρεάσει το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας το 2011 ή το 2012; Υποτίθεται ότι αναζητούμε μέτρα κατά της σπατάλης του δημόσιου τομέα για να βοηθήσουμε τους εργαζομένους στον ιδιωτικό. Μειώνουμε τους μισθούς στο Δημόσιο, προετοιμάζουμε απολύσεις και μετατάξεις για να περιορίσουμε τα προνόμιά του, που εμποδίζουν την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα. Και τώρα… αγωνιούμε και για τον ιδιωτικό, μην τυχόν και επιτρέψουμε στους κοινωνικούς εταίρους να έχουν λόγο για τους τομείς που θα καταργηθούν οι συμβάσεις.
Μήπως, εν τέλει, ξεφεύγουμε από τον στόχο και γινόμαστε έρμαια της ιδεοληψίας μας; Μήπως όλη αυτή η αναστάτωση ξυπνάει μέσα μας τον κοινωνικό ρεβανσισμό, παλιά απωθημένα και σχίσματα; Αλλωστε, το εύκολο είναι να γκρεμίζεις. Η ελληνική Ιστορία βρίθει από ερείπια.
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )
- Tης Χριστινας Κοψινη, Η Καθημερινή, 02-11-10
Περαιώσεις ανέλεγκτων υποθέσεων, έκτακτες εισφορές που τείνουν να γίνουν μόνιμες, εν αναμονή και των τιμολογιακών ανακατατάξεων που θα επέλθουν από τις ανακατατάξεις των συντελεστών του ΦΠΑ. Σε αυτές τις συνθήκες των φορολογικών βομβαρδισμών, με τον τζίρο και τα έσοδα των επιχειρήσεων σε διαρκή καθοδική τροχιά δεν είναι τυχαία η πρωτοφανής συμμετοχή των επιχειρήσεων στο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ για τη 12μηνη επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών. Η αγορά διψά για κάτι, έστω μικρό, αλλά χειροπιαστό. Ηδη μέσα στο πρώτο 10ήμερο από την έναρξη της διαδικασίας, υπεβλήθησαν από τις επιχειρήσεις αιτήσεις για 50.000 εργαζόμενους. Δηλαδή καλύφθηκε ήδη το 50% της πρώτης φάσης του προγράμματος, το οποίο στην ολοκλήρωσή του προβλέπει την επιδότηση εργοδοτικών εισφορών 200.000 εργαζομένων για τη διατήρηση 400.000 θέσεων εργασίας. Θεωρητικώς, ο στόχος του προγράμματος είναι η αναστολή των απολύσεων για τουλάχιστον 18 μήνες (12 μήνες επιδότηση συν 6 μήνες δέσμευση).
Το συγκεκριμένο πρόγραμμα είχε επικριθεί πολύ. Ακόμη και πριν επανέλθει το ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία. Στην πραγματικότητα είναι η περίφημη «εξαγγελία του Λαυρίου» του 2004 που άρχισε να εφαρμόζεται 6 χρόνια μετά. Καθώς το ενδιαφέρον των επιχειρήσεων και δη των μικρού μεγέθους είναι πολύ έντονο για το συγκεκριμένο πρόγραμμα, έχει ενδιαφέρον να δούμε εάν στην πράξη θα συντελέσει στο πάγωμα των απολύσεων και αν θα βοηθήσει τις επιχειρήσεις να συντηρήσουν τις δυνάμεις τους στο δύσκολο 2011.
Υπάρχει όμως ένα στοιχείο που καταδεικνύει μια τάση: η μικρή επιχείρηση (από 2 έως 9 άτομα), στην οποία θα κατευθυνθεί το 50% των επιχορηγούμενων θέσεων του προγράμματος -το οποίο δίδει έμφαση στη διατήρηση των εργαζομένων άνω των 50 ετών- δεν αποφασίζει με ελαφρά την καρδία μια απόλυση. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι οι επιχειρήσεις εγγράφονται στο πρόγραμμα χωρίς να θεωρούν εμπόδιο την προϋπόθεση που θέτει ο ΟΑΕΔ να μην έχουν προηγηθεί απολύσεις το τελευταίο τρίμηνο.
Φαίνεται ότι στις μικρές επιχειρήσεις, στις οποίες δεν υπάρχουν καν προϋποθέσεις για σύσταση σωματείου, επικρατεί μεγαλύτερη ψυχραιμία και διάθεση αναμονής. Αντιθέτως, οι μεγάλες επιχειρήσεις που επηρεάζονται και από τις διεθνείς αγορές, τα προγράμματα δεν μπορούν να αναστείλουν σε τίποτε τις ομαδικές απολύσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε μονάδα της πολυεθνικής ArcelorMittal, στον Βόλο, η διοίκηση έθεσε το δίλημμα 60 απολύσεις ή κλείσιμο; Κανένα σωματείο και καμία ομάδα εργαζομένων δεν μπορεί να σηκώσει το ηθικό βάρος ενός τέτοιου διλήμματος. Το δίλημμα που αποφεύγει συνειδητά η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει, αγνοώντας ότι για την αποφυγή ομαδικών απολύσεων σε κλάδους απαιτείται πολιτική απασχόλησης κι όχι προγράμματα.
Ουδείς γνώριζε τι υπέγραφε
- Tης Χριστινας Κοψινη, Η Καθημερινή, Tρίτη, 26 Oκτωβρίου 2010
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )Και τώρα όλοι κάνουν τον Ινδιάνο. Δεν ήξεραν τίποτε. Ούτε η ομοσπονδία των εργαζομένων ήξερε ούτε το σωματείο, που επικαλείται τεχνικό λάθος! «Συγγνώμη δεν ήξερα τι υπέγραφα» όπως έλεγε ο συγχωρεμένος Γιάννης Σκουλαρίκης το 1995, όταν από τη θέση του υπουργού Εργασίας προσπαθούσε να δικαιολογήσει την υπογραφή του σε μια επίμαχη υπουργική απόφαση, φυσικά κατόπιν εορτής και αφού ήρθε στο φως της δημοσιότητας από μη ελεγχόμενο ρεπορτάζ.
Στην περίπτωση της πρώτης επιχειρησιακής σύμβασης που ορίζει αυξήσεις 100 ευρώ χαμηλότερα από το κατώτερο κατώφλι της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης φαίνεται ότι ουδείς ήξερε. Ούτε η επιχείρηση που συνδιαμόρφωσε τη σύμβαση με το σωματείο ήξερε. Μάλιστα η εταιρεία έσπευσε 24 ώρες μετά την αποκάλυψη της «Κ» να εκδώσει ανακοίνωση στην οποία αποφεύγει να πει ευθαρσώς εάν υπέγραψε όρους χαμηλότερους αυτής της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Και όμως, όπως ορθώς επιβεβαιώνει η ΓΣΕΕ αλλά και το ίδιο το κείμενο της σύμβασης που κατατέθηκε ήδη από τον Ιούνιο στην Επιθεώρηση Εργασίας -η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν έχει αρμοδιότητα έγκρισης της νομιμότητας των συμβάσεων αλλά μόνο τήρησης της εφαρμογής τους- η σύμβαση αυτή σπάει για πρώτη φορά το φράγμα της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Εάν, όπως διατείνεται η επιχείρηση, με τη σύμβαση σκοπεύει στη διασφάλιση των θέσεων εργασίας και στη βιωσιμότητα της επιχείρησης στις δύσκολες συνθήκες, πού είναι το έγκλημα για να την αποποιούνται όλοι οι εμπλεκόμενοι με τόση ζέση;
Μήπως γιατί η συγκεκριμένη σύμβαση έγινε εν κρυπτώ από τους ανταγωνιστές που θα μπορούσαν να δώσουν χαμηλότερη προσφορά εάν η διαδικασία για τους… ΗΣΑΠ ήταν ανοικτή ως όφειλε να είναι σε κάθε δημόσια επιχείρηση; ΄Η μήπως γιατί οι συχνές και ποικίλες παραβιάσεις αποτελούν κανόνα στις εταιρείες φύλαξης που τώρα φαίνεται ότι καθορίζουν διαφορετικούς όρους εργασίας για τους 120 που θα αμειφθούν με 640 ευρώ και διαφορετικά για όλο το υπόλοιπο προσωπικό;
Το πρόβλημα δεν είναι οι επιχειρησιακές συμβάσεις. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Το πρόβλημα είναι η υποκρισία και ο φόβος να μιλήσουμε καθαρά και ξάστερα για το πώς θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Να διεκδικήσουμε με επιχειρήματα τις αλήθειες και να πάψουμε να κλείνουμε συμφωνίες κάτω από το τραπέζι για να βολέψουμε τον μικρό μας περίγυρο. Η κρίση και η απορρύθμιση των εργασιακών μάς δίνουν μια ευκαιρία: να μιλήσουμε για τις εργασιακές σχέσεις στο φως της ημέρας, να εκθέσουμε τα προβλήματα έτσι όπως είναι και να εκτεθούμε στην κριτική της διαφορετικής άποψης. Δύσκολο είναι να φέρεις στο φως της μέρας σχέσεις και συμφωνίες που κρατούσαμε καιρό στο σκοτάδι. Φορτισμένοι με τόσες ενοχές για τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, εργοδότες και συνδικαλιστές πώς να μιλήσουν τώρα τη γλώσσα της αλήθειας στην Ελλάδα;
Γιατί δεν απεργούν;
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )
- Την Πέμπτη ψηφίζεται στη Βουλή το ασφαλιστικό και τα νέα εργασιακά του ιδιωτικού τομέα. Την ίδια ημέρα πραγματοποιείται η 4η πανελλαδική απεργία, με τα ίδια αιτήματα, από ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ομοσπονδίες και ενώσεις. Εντός της επόμενης εβδομάδας θα ψηφιστεί και το ασφαλιστικό του Δημοσίου.
Η σφοδρότητα των μέτρων και των απότομων προσαρμογών θα δικαιολογούσαν μια θεαματική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία και μία μεγάλη ανοχή από τις επιχειρήσεις και τους εργοδότες, όπως επέδειξαν και στο ασφαλιστικό Γιαννίτση. Εκείνο, αν και ηπιότερο των σημερινών μέτρων, προκάλεσε μία από τις μαζικότερες απεργίες της 20ετίας. Τότε ακόμη και εργοδότες ενθάρρυναν το προσωπικό να απεργήσει.
Σήμερα όμως ο κόσμος δεν απεργεί. Οι δύο προηγούμενες απεργίες είχαν χαμηλή συμμετοχή και τίποτε δεν φαίνεται ότι θα ανατρέψει την εικόνα στη μεθαυριανή κινητοποίηση, ακόμη και αν το συλλαλητήριο αποδειχθεί δυναμικό, θορυβώδες και ενοχλητικό για τους βουλευτές. Ούτε ο ιδιωτικός τομέας απεργεί, αλλά ούτε και ο δημόσιος. Βεβαίως, υπάρχει διάχυτη οργή. Οπου σταθείς κι όπου βρεθείς θα ακούσεις τις ίδιες συζητήσεις, θα νιώσεις την ίδια αγανάκτηση. Αλλά η συμμετοχή στις απεργίες παραμένει χαμηλή. Συχνά δε, η αποχή των συγκοινωνιών και των ΜΜΕ προσδίδει καθ’ υπερβολήν εικόνα συμμετοχής που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ούτε ο φόβος της απόλυσης ούτε το κλίμα των διακοπών αρκούν για να ερμηνεύσουν την απροθυμία των μισθωτών να απεργήσουν. Ούτε καν η απώλεια του ημερομισθίου σε συνθήκες κρίσης είναι η απάντηση σε αυτό το φαινόμενο.
Η άρνηση της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων οφείλεται κυρίως στην πεποίθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση ή ένα δεύτερο σενάριο που θα μπορούσε να μεταβάλει τα πράγματα χωρίς να καεί το σύμπαν. Διότι η οργή μπορεί να εκδηλωθεί μια φορά εκτονωτικά, άντε και δεύτερη. Μετά χρειάζεται μια πρόταση, μια ενδιάμεση λύση. Ισως όσοι ζουν με το όραμα μιας άλλης κοινωνίας, να θεωρούν μια τέτοια αναζήτηση ως την πεμπτουσία των συμβιβασμών. Ομως, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που πρέπει να προγραμματίσει την επόμενη ημέρα, να πληρώσει δίδακτρα, ενοίκιο, δάνεια, χρειάζεται μια συγκεκριμένη πρόταση. Από κάπου να πιαστεί, να πειστεί και να συνεχίσει τη ζωή της.
Αλλά και τα συνδικάτα που οργανώνουν τις απεργίες δεν μπορούν να πείσουν, διότι πάει καιρός που έχασαν την αξιοπιστία τους. Και δεν μιλάμε μόνο για τη ΓΣΕΕ ή την ΑΔΕΔΥ. Ακόμη και τα νέα σχήματα που προβάλλουν, ως πρωτοβάθμια σωματεία, δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το επικοινωνιακό ονόρε της υπόθεσης και λιγότερο για την ουσία. Γρήγορα αποκτούν τις κακές συνήθειες των μεγάλων οργανώσεων και αναλώνονται σε έναν ανταγωνισμό χάπενινγκ χωρίς ουσία. Την ίδια ώρα που τα ασφαλιστικά και εργασιακά μέτρα αλλάζουν την ουσία της ζωής μας.
Ορφανή εκπαίδευση
Read Full Post | Make a Comment ( None so far )Η ενοποίηση της συνεχιζόμενης με την αρχική κατάρτιση, που ήταν μοιρασμένη, κυρίως, σε δύο υπουργεία, στο Εργασίας και το Παιδείας, αποτελεί μία από τις πρώτες σωστές αποφάσεις της νέας κυβέρνησης.
Η ευθύνη και η αρμοδιότητα για τη διαδικασία της «διά βίου κατάρτισης» πέρασε σε ένα υπουργείο, στο Παιδείας, τερματίζοντας έτσι τον διοικητικό διχασμό και τις έριδες που συνόδευαν τον θεσμό της κατάρτισης σχεδόν από τη γέννησή του.
Συνεπώς, η αρχική κατάρτιση, τα ΙΕΚ, τα ΚΕΚ, τα πάσης φύσεως διάσπαρτα εκπαιδευτικά προγράμματα, οι καταρτίσεις που συνδέονται με την απασχόληση, αλλά και η εκπαίδευση ενηλίκων, η εκπαίδευση των εκπαιδευτών, οι πιστοποιήσεις των επαγγελματικών δεξιοτήτων, οι συναφείς φορείς εντάσσονται κάτω από τη διοικητική ομπρέλα του Παιδείας. Τουλάχιστον αυτό προκύπτει από το Προεδρικό Διάταγμα για τις αρμοδιότητες των υπουργείων.
Οι αποφάσεις είναι καλές, αρκεί να συνοδεύονται και από σχεδιασμό στρατηγικής. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για προγράμματα στα οποία δεσμεύονται κοινοτικοί και εθνικοί πόροι, εμπλέκονται επιχειρηματίες, άνεργοι, μελετητές, διοικητικοί μηχανισμοί, δηλαδή μια μικρή αγορά με τα δικά της μικροχαρακτηριστικά. Κι ακριβώς επειδή μετά την απόφαση ενοποίησης δεν φάνηκε ποια στρατηγική γι’ αυτόν τον τομέα, θα ακολουθήσει η νέα κυβέρνηση, εμφανίζεται το παράδοξο να υπάρχουν ορφανά τα οποία κανένα υπουργείο δεν θέλει να υιοθετήσει. Κι αυτά δεν είναι άλλα από τα Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης, τα ΚΕΚ για τα οποία δεν είναι καθαρό ποιος θα τα ελέγχει, ποιος θα σχεδιάζει τις πολιτικές των προγραμμάτων και ποιο υπουργείο θα έχει την ευθύνη για την πληρωμή των προγραμμάτων τους;
Η υπουργός Παιδείας κ. Αννα Διαμαντοπούλου φαίνεται ότι δεν επιθυμεί να προσθέσει στον τομέα εποπτείας της ένα ακόμη προβληματικό κομμάτι που έχει συνδεθεί στο παρελθόν και με μικροσκάνδαλα, αναξιοκρατικές αναθέσεις, σπατάλες κοινοτικών κονδυλίων και χρηματοδοτήσεις εταιρειών που πρόσκεινται πότε στο ένα και πότε στο άλλο κόμμα. Ακριβώς για τους ίδιους λόγους, ούτε ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος επιθυμεί να δώσει μάχη για τη διατήρηση των ΚΕΚ στο υπουργείο Εργασίας.
Η απομάκρυνση των πολιτικών από το γκρίζο παρελθόν είναι σωστό αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται να παίρνει κανείς και όλα εκείνα τα μέτρα για να μην αφήνει έκθετους ανέργους, εργαζόμενους και επιχειρηματίες, που έχουν επενδύσει σε αυτά τα προγράμματα. Διότι σήμερα κανείς δεν έχει ιδέα για το τι θα γίνει με τους 6 διαγωνισμούς, προϋπολογισμού 250 εκατομμυρίων ευρώ που «πάγωσαν» μετά τις εκλογές. Κι ας «τρέχουν» σήμερα προγράμματα ύψους άνω των 125 εκατομμυρίων ευρώ τα οποία παρακολουθούν πάνω από 9.000 άνεργοι σε μία περίοδο εξαιρετικά δύσκολη για την αγορά εργασίας.
- Tης Χριστινας Κοψινη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 22/12/2009
ΑΠΟΨΕΙΣ 